Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Opcja

Mija 2 tygodnie bez soli, a przynajmniej nie solenia i unikania potraw solonych. Brak soli już mi zupełnie nie przeszkadza a i Skarb zaczyna się przyzwyczajać do tego i coraz częściej zapomina dosalać. jest pozytyw - brak efektu jo-jo. Na razie nie wpisuje 137 kg bo się bujam między 139 a 137 kg. No ale nie wraca waga powyżej 140 kg. W normalnych warunkach już bym ważyła ok 141kg. Tak było do tej pory. A teraz nie .

Natomiast zaczęłam pedałować codziennie dodaję 1 minutę. Dzisiaj kręciłam nogami 8 min i rekami też 8 min. Efekt - sztywne mięśnie w udach, ale już nie bolą jak po pierwszym dniu . Problem - to brak kasy , muszę jakoś dotrwać do czwartku , do emerytury wtedy znowu nakupię warzyw i owoców. na ta chwile jem co jest i już, I jak mi ktoś będzie wmawiał , że odżywianie się prawie bez mięsa jest tanie to niech sam spróbuje. Tym droższe że właściwie muszę prowadzić 2 kuchnie  - dla siebie i Skarba, no bo on lubi mięcho w dużych ilościach. Czasem daje się namówić na coś mojego, nawet mówi że smaczne, ale za godzinę dojada bo mu mało. No i tak to idzie.  Odkryłam mąkę gryczną,  jak zacznę eksperymenty to oczywiście napiszę , a teraz ........byle do czwartku

To prawda mija dzisiaj 5 dzień jak nie używam soli> Oczywiście nie z własnej woli - dochtór kazali - no i co................... super. Po pierwsze - waga się utrzymała . Zdarzało mi się bowiem w ciągu ostatniego roku odwodnić organizm  - grypa jelitowa swoje prawa ma , ale szybko waga wracała, po 2 - 3 dniach. A teraz  - owszem w czwartek rano - 139, 4 ale dzisiaj już 138,1 kg., czyli jest dobrze. 

Kolejny efekt to śmieszne smaki - okazuje się , że chleb jest słony - bardzo. Próbowałam też sosu do gołąbków - które zrobiłam 2 tygodnie temu i zamroziłam. Koszmarnie słony. Jak ja mogłam tyle soli dowalić. Jeśli chodzi o ziemniaki, kaszę i ryż , to po prostu gotuję bez soli a Skarb sobie dosala na talerzu. I wychodzi że on też mniej teraz soli . Do reszty dodaję estragonu, bazylii papryki i wychodzi bardzo smaczne. 

Dzisiaj poczytałam sobie o glutenie - lubię chleb , ale siebie bardziej. W tym artykule proponują mąkę gryczaną jako zamiennik za pszenną. No to sprawdzę na sobie jak to działa , tym bardziej, że tak w ogóle kasza gryczana bardzo mi smakuje. Kupię sobie mąkę gryczaną w poniedziałek i zacznę walczyć. Można chleb, naleśniki i mnóstwo innych pysznych rzeczy. Jak wypróbuję to napisze

To prawda . No jak to możliwe. To jest chyba tak - przez parę dni łamałam sobie głowę jak tu ruszyć z miejsca.  Dobijam do tych 140 i dalej nic. No i tak myślałam i myślałam.  A tu w poniedziałek kładę się spać. leżę sobie i oglądam cóóóśśśśśśśśśśśśśśśś w tv i czuję że coś za mną nie teges. Serce łomocze jak by je ktoś ściskał w coraz mniejszym pudełku. Zaczynam mieć dreszcze. Wyprostowało mnie w momencie. Siadać i siedzieć  - no bo mam taką teorię , że na stojąco i na siedząco nie da się rady umrzeć . A tu trzepie mnie coraz gorzej.  Skarb przyniósł mi wodę , to musiał razem ze mną   trzymać szklankę żebym nie rozlała.po 10 minutach dygotu mówię - dzwoń po pogotowie, bo jeszcze takie cuda się ze mną nie działy. Przyjechali, zmierzyli ciśnienie - 210/90, kurde a ja normalnie miewam najwyżej 130/ 70 no to i nie dziwota że mną tak rzucało. do tego tętno 120 a moje normalne to 60. Dali jakieś tabletki i czekamy. Rzucać mnie przestało tętno spadło do 90 ale ciśnienie dalej 195/90. No to w karetkę i do szpitala. Daleko nie było.  A tam w izbie przyjęć siedzi z 8 osób - wszystkie ze skokiem ciśnienia - ciekawe  No ale zaraz mnie wzięli na wywiad - ciśnienie , pytania, tętno , wenflon., ekg, krew na badania. W tak zwanym miedzy czasie wszedł oschły pan doktor i pani doktor. A ja , jak to ja, paszczęka mi się nie zamyka - strach zagaduję. No i mi się wypsło, że koniarz jestem, a Pan doktor  się obraca - bo tyłem siedział i coś klepał w kompie i pyta  - to pani jest tym instruktorem , to ja mu na to , że nie wiem czy akurat tym, ale instruktorem to owszem. A on , że oni z żoną też koniarze tylko nie był pewny czy ja to ja.I zaraz przyspieszyło. Dołożył jakieś nowe lekarstwo po które pogonił pielęgniarkę specjalnie na oddział i kazał czekać. No czekałam tak 2 godziny . Co rusz mi coś dodawali , ale moje ciśnienie szło w zaparte. Ok 2 zawoła mnie i patrzy na mnie z obrzydzeniem. To pytam grzecznie czy coś jest nie tak - a on, że przynieśli moje wyniki z badania krwi i opis ekg. I nic. Jest Pani idealnie zdrowa. I że nie ma się czego czepić.  Ja , że to chyba dobrze , a on  , że nie bardzo bo nie wiadomo czemu mnie tak dopadło. ale zmierzył mi znowu ciśnienie no i wyszło 160/75. Pozwolił iść do domu, tylko jakby coś to mam wracać. W domu już miałam 120/70 i jak padłam na łózko to spałam cały dzień z małymi przerwami na łykanie tabletek, mierzenie ciśnienia i sikanie. No i wysikałam te 3 kg .  A co ma do tego odchudzania. Ano to , że zaordynowali mi dietę bezsolną i prawie wegańską.   Że też sama na to nie wpadłam. Bo jak wiadomo  dieta bezsolna jest doskonała dla odchudzania - woda nie trzyma się w organizmie, a przejście na  jedzenie prawie bez mięsa to dodatkowy plusik. No i tak mój organizm sam zarządził - fajna teoria  

Jest prosta i stwarza wiele możliwości do smakowych wariacji. Pewno prochu nie wymyśliłam ale................... jest moja i pewnie każdy ma jakąś taką własną potrawę. Więc proszę bardzo sałatka na winie czyli z tego co pod rękę się nawinie.

Podstawą jest kapusta pekińska, pomidor i por.   Dla jednej osoby :

Z kapusty pekińskiej kroimy  3 plastry szerokości ok 1cm. dokładnie kroimy na małe kawałeczki, potem 1 duży pomidor albo 2 podłużne . Też kroimy na kostkę o boku ok.0,5 - 1 cm.  Por - 8 -10 cm białej części  kroimy bardzo drobniutko.  No i tu zaczynamy szaleć Możemy dodać kawałeczki kurczaka, albo tuńczyka albo paluszków krabowych, albo kawałki jakiejś wędzonej ryby, albo jajko na twardo, albo starty , ostry ser, albo kawałki białego, twardego sera, Jak ktoś lubi łamać smaki to może dodać drobno pokrojoną pomarańcz albo mandarynkę albo ananas. Teraz doprawiamy. Ja dodaję 1 ząbek czosnku - duży  albo 2 małe, łyżkę oleju lub oliwy mieszam z odrobiną soli i pieprzem i dodaję. Wszystko mieszam  i..........wsuwam  . Jak ktoś lubi na ostro to może dodać kawałek drobniutko pokrojonej papryczki chili -świeżej. Je się to bez niczego. żaden chleb , ryż czy kus-kus. Pyszne, nietuczące, zabija uczucie wilczego głodu - skutecznie . Ja jak przelatuje po kichach. Wszystko wymiecie. Szybko się robi. I gdzie tu szaleństwo. Ano można poszaleć z dodatkami. Ja wrzucam co mam akurat w lodówce. Przyprawy to też pole do popisu. Raz rozpędziłam się i starłam gałkę muszkatułową - całkiem niezłe. Kiedyś nie miałam owoców, ale miałam imbir - kawałek - starłam - no nie powiem ostre było ale bardzo smaczne , tym bardziej, że akurat dodałam kawałki wędzonego kurczaka. Jak ktoś lubi, można dodać curry. Wariacji jest multum. Ja to robię tak . Dopada mnie głód. No nie da się ukryć miewam takie ataki. Zaglądam do lodówki, a potem siadam i puszczam wodze wyobraźni. Przez lata diet wyrobiłam sobie pewne oczywiste oczywistości . No i wiem też czego nie lubię. Jak tak sobie chwilkę pomyśle o tym co mam akurat w lodówce to szybko wiem na co mam ochotę . Jaki smak mnie pociąga  . Reszta to czynności manualne.. Pewnie - czasem mi nie wychodzi , ale ponieważ wiem że składniki są zdrowe to zjadam i kropka. No i to by było jeśli chodzi o moja sałatkę. 

Dzisiaj w przerwach między rozmowami w pracy dumałam o tym czemu nie udaje mi się znowu chudnąć. Chociaż powinnam. No i wymyśliłam. Chyba

Wiadomo  że wszystko co się z nami dzieje zaczyna się od głowy - pewnik . A ja jak zaczęłam chudnąć, no to nie tak jak te damy, co to walczą o zbicie 2 czy 5 kilogramów. Jak ważyłam 161 kg, to byłam szersza niż wyższa, Jak te kg zaczęły spadać to nie było za bardzo widać, tylko ja robiłam się coraz bardziej miękka i "zwisowa"  tzn zaczęło mi zwisać tu i owdzie. Najpierw zaczął zwisać biust  - pikuś . Upchało się w staniku i jakoś to wyglądało. Potem zrobiły mi się na twarzy "chomiki" - to jeszcze przeżyłam  , w końcu swoje lata mam , a za celebrytkę raczej nie muszę robić, ale jak z brzucha zaczęła robić mi się spódniczka , w dodatku bardzo uciążliwa, a do tego poszłam do pracy, a tam wszędzie są lustra albo szyby w drzwiach , które działają jak lustra, a w domu to ja sprytnie oglądam się tylko do połowy. No to jak zaczęłam się tak codziennie oglądać , znaczy ten brzuszny zwis  - to przestało mi się to podobać. A że nie miałam pomysłu jak się tego pozbyć, no to moja podświadomość doszła do wniosku , że jak nie będę chudnąć to nie będę zwisać No może to przekombinowane, ale nie raz się przekonałam, że jak coś odczaruję , opiszę, to daję z tym radę. No to opisałam co się dzieje i jak się czuję. Jest odczarowane. Teraz ................niech zwisa byle kilogramów ubywało. A o zwisy pomartwię się za jakieś 50 kg. znaczy za rok ?????????????????

znowu tu jestem . Ponad 1,5 roku minęło odkąd pisałam ostatni raz. Nie powiem - wpadam od czasu do czasu i zaglądam czy coś się zmieniło, czy Sezamek wrócił. Czasem przyjmę jakieś zaproszenie. Ale dzisiaj mnie popędziło i oto jestem. Dalej gruba tyle że bujam się koło 140 kg -  2 kg w te , 2 wewte i ani rusz dalej. Czas ucieka a ja nic. Może bym i nie zaczęło znowu, ale zrobiłam sobie dzisiaj taki przegląd zysków i strat. No więc nie jestem typem psiapsiółki co to lata na kawę i wszystko co wie wywala w każde wolne uszy, owszem lubię towarzystwo i myślę, że rzeczone towarzystwo też mnie lubi, ale generalnie jestem typem rodzinnego samotnika. więc czasem we mnie buzuje i MUSZĘ się wygadać, a że lubię pisać , więc piszę. Popętałam się po różnych portalach , pozaczynałam klika blogów a potem wykasowałam i wróciłam. Co by nie powiedzieć o Vitalii - a różne myśli chodzą mi po głowie nie zawsze miłe to jednak tu czuję się najlepiej i chyba już zostanę. Bo muszę gdzieś dyskutować przynajmniej sama z sobą, bo tu udało mi się zostawić papierochy na ponad 2 lata, bo tu schudłam ponad 20 kilo. No i bo tutaj trafiają się fajni ludzie. No a teraz mam  problem prawy biust mnie pobolewa a dopiero w środę mammografia i chyba spuchnę do tego czasu z nerwów. Wiem  = mogłam sobie coś naciągnąć  - w końcu chodzę o kulach a ostatnio było ślisko i parę razy kule mi pojechały - ale jednak zawsze jest niepokój  - czy to aby nie poważniejszy problem. No i jeszcze jedno - dostałam prace na info linii - nie sprzedaż tylko informację, więc kłapanie paszczęką mam w nadmiarze. Jak mnie przyjmowali do tej pracy to nie dawali mi nawet tygodnia, że wytrzymam  - no bo swoje lata mam. A ja od maja pracuję no i chyba jestem  dobra w tym co robię bo nie ma na mnie skarg a u innych - różnie bywa. Praca pomaga - człowiek nie rozpływa się w domu w jęcząca i użalającą się nad sobą kupę sadła tylko musi     - rano wstać, ogarnąć się - bo do ludzi  się idzie , inaczej czas rozplanować. no i okazało się że pomysłów też parę wpadło . Taki najfajniejszy rzucił się na mnie  na początku października. Poczytałam sobie o minimalizmie - rozejrzałam się wokół siebie i jasny szlag mnie trafił. Zaproponowałam mężowi remont - widziałam jak blednie rozglądając się wokół więc powiedziałam że najpierw porządki i wywalenie wszystkiego co nie jest nam potrzebne na co dzień, że codziennie po 1 - 1,5 godziny będziemy robić porządek w jakimś kawałku naszego mieszkanie  i wywalać co nie ruszane przynajmniej od 2 lat - co najmniej  No i zaczęło się . Mnie najtrudniej było wywalać moje ukochane przydasie  ale mężowi też. po 20 worze o pojemności 120 l wywalonym na śmietnik , przestałam je liczyć. Na święta miałam najlepiej posprzątany od 15 lat dom. A zostało jeszcze parę miejsc - jak piwnica, nie wiem co jest w wersalce, oddać łózko piętrowe-( bo dzieci mają już własne domy) , a wstawić jakąś zwykłą wersalkę lub sofę, rozebrać niepotrzebna szafę na wspólnym korytarzyku. Ale dzielnie walczymy. Teraz to już szczegóły  - a wór zbiera się raz na tydzień. Ale mam nadzieję , że do Wielkanocy  będę gotowa do remontu.  Tylko te papierosy i kilogramy...........ech. Ale wierzę , że jeśli udało mi się konsekwentnie prawie codziennie coś zrobić dla domu to dam radę