Pamiętnik odchudzania użytkownika:
noperfect

Ciężko się przyznać do porażki, ale niestety znów tu wracam z podkulonym ogonem... Ogarnięcie mojego życia,gdy wywróciło się do góry nogami po śmierci babci potrwało przeszło rok. Myślałam, że szybciej się wszystko ułoży... Dziś kiedy mogę powiedzieć, że mam środki do życia, przyszła pora na zadbanie o swoje zdrowie. Jak można się było domyślić oczywiście niepilnowana dieta z PCOS = TRAGEDIA! Przytyłam i nie wiem jak to ogarnąć teraz. Niby jestem w ciągłym ruchu, od kwietnia wciąż tyram na działce. Całe dnie przy pieleniu, kopaniu, sadzeniu... a jednak nie widzę żebym schudła mocno. Troszkę ubyło, ale co z tego... Trzeba będzie się zarejestrować chyba do specjalisty. Poprzednie przygody z lekarzami i ich rozwiązania w postaci ciężkich sterydów spowodowały efekt odwrotny do zamierzonego. Metformina jakoś mi nie służyła, bo czułam się po niej bardzo słabo. Odstawiłam ja po jakimś czasie i nie mam zamiaru do niej wracać. Tak więc miejmy nadzieję, że z pozytywnym podejściem do życia, rozumnym podejściem i uporem jakoś się da to ogarnąć. 

To do dzieła Dziś po dłuuuuuugiej przerwie ćwiczenia. A jutro miejmy nadzieję, że wstanę z łóżka

Ja zwariuję!!!! Nadal się czuję jak zdechlak! Umieram z zimna, po prostu ręce lodowate i nie mogę ich rozgrzać... tragedia jakaś.... Co do diety to nawet dobrze. Nie mam specjalnie apetytu, więc nawet mnie nie kusi na jakieś śmieciowe jedzenie. Tylko poćwiczyłabym, a nie mam siły nadal. Przy większym wysiłku zaraz kaszel mnie łapie i koniec. Czekam dalej aż się sytuacja wyklaruje.

Czeka mnie teraz gorąca kąpiel, bo ja chyba zamarznę w nocy, szczególnie, że nie ma mnie kto grzać. Zbaczając z tematu to nie wiem nawet kiedy pozwolę sobie na jakąś cieplejszą relację damsko-męską... Po ostatnim związku chyba całkiem straciłam zaufanie do płci przeciwnej i jakoś nie chcę mi się wierzyć, że znalazłby się jakiś facet godny zaufania chociaż w jakimś procencie. Jak można komuś zaufać po tym jak prawie mąż zostawia kobietę, bo ta musi opiekować się nieuleczalnie chorą babcią. No po prostu nie umiem tego pojąć do dziś. Nie tęsknię za nim, nie wyobrażam sobie w ogóle powrotu do tego co było i w ogóle mam nadzieję, że nigdy się nie spotkamy nawet przypadkiem. Tylko jakoś trudno to wymazać z pamięci, że ktoś zostawia partnerkę z takiego powodu, gdzieś to siedzi we mnie. Z jednej strony czasem chciałabym kogoś mieć, a zaraz potem wiem, że to by się nie udało... Z prostego powodu -> bez braku zaufania nic się dobrego nie stworzy. Popsułabym wszystko czekając na to kiedy mnie zostawi, gdy np. ja zachoruję, albo będę miała gorsze dni. Muszę sobie wmówić i uwierzyć znów w to, że mogę zaufać. Chociaż troszkę... Było mi cholernie trudno zaufać poprzedniemu partnerowi, trwało to jakiś rok. A to było spowodowane tym, że właśnie mój pierwszy w ogóle w życiu partner zostawił mnie, bo zaczęłam chorować ( o zgrozo znów to samo), tak więc chyba mam pecha. Druga sprawa to jeszcze to, że zawsze angażuję się na maxa w związki. To jest tak, że każdy ma być ten do końca życia, z którym się zestarzeję. Więc poświęcam się, kosztem siebie, swojego zdrowia, zainteresowań, po prostu rzucam wszystko i wspieram osobę, z którą jestem i potem dostaję kopa w d... Tak więc koniec końców wysnułam wniosek, że nie będę już taka dobra. Już nawet usłyszałam kiedyś od faceta, że jestem zbyt dobra. W nowym potencjalnym związku to ja sobie poodpoczywam, pochoruję się, aby sprawdzić jak się mną zaopiekuje mój książe :) Zadzwonię sobie w nocy, żeby mnie ratował, bo miałam wypadek. Tak  żeby sprawdzić co jest grane w jego głowie. Taki mam plan. Jak przejdzie test to może dam szansę na dalszą współpracę :)

To tyle jeśli chodzi o moje przemyślenia o życiu. Trzeba czasem z siebie wywalić takie myśli, aby było lżej. Nikt nie musi tego czytać ważne, że ja się "wygadałam". 

Opuszczam, więc vitalię z nadzieją, że szybko wyzdrowieję i zabiorę się na poważnie za ruch tzn. ćwiczenia, ćwiczenia i jeszcze raz ćwiczenia. Siło witalna wróć!!!!

Jestem wściekła, zieję ogniem i pluję jadem!!! Czuje się strasznie, dziś znów padłam popołudniu nieprzytomna. Ledwo wstałam po 20, nie wiem co się ze mną dzieje... Klucha w gardle, dreszcze, słabość, lekki katar. Nie na tyle żeby iść do lekarza, ale w końcu jestem nie do życia. Więc stawiam sobie ultimatum -> albo się rozchoruję i wyleżę chorobę, albo niech to wszystko minie i już! 

Czas leci, piękna pogoda, a ja tu wyglądam jak jakaś zmora nocna. Nie mogę nic zdziałać co do ćwiczeń, nawet na spacer nie mam siły wyjść. Jedyne co mogłam dziś zrobić to wysiąść przystanek wcześniej niż zwykle wysiadam do domu i dojść ten kawałek pieszo. Wróciłam zmordowana jakbym maraton odwaliła co najmniej. 

Nie wiem może trzeba się zbadać, może to jakieś większe diabelstwo siedzi we mnie. No, bo przecież to nie jest raczej magiczne przesilenie wiosenne... Zawsze mnie ten termin rozbawiał -> przesilenie zimowe, wiosenne itd. 

Zobaczymy co będzie jutro, w każdym razie póki co czekam na rozwój sytuacji zdrowotnej.

PS. Sprawa niezwiązana z dietą. Poprzedniej nocy odwiedziła mnie zmarła babcia. Położyła się za moimi plecami na łóżku i przytuliła mnie mocno. Odwróciłam się i widziałam jak wychodzi z pokoju, a raczej sunie w powietrzu (stopy miała zamazane). Widziałam tylko jej sylwetkę z tyłu. Zniknęła w drzwiach pokoju. Zawołałam żeby wróciła, chciałam z nią porozmawiać. Ale nie wróciła, więc odwróciłam się plecami do drzwi i znów przydarzyło mi się to samo zdarzenie. Znów poczułam, że ktoś kładzie się na łóżku i mnie obejmuje. Wiem, że coś mówiła, ale nie rozumiałam nic, tylko takie lekkie trzaski w uchu. Powiedziałam jej, że bardzo ją kocham i że wiem, że ona mnie też. Bałam się odwrócić żeby znowu nie zniknęła. I zapadłam w głęboki sen będąc w tych objęciach. Obudziłam się rano, wyssana z energii. Aż sąsiadka zauważyła, że bardzo źle wyglądam. Dużo energii kosztowała mnie ta wizyta jednak bardzo się cieszę, że babcia jest ze mną w wymiarze duchowym. Wiedziałam, że tak będzie, czułam to cały czas. Wiem, że nie każdy mi uwierzy, powie, że mi się śniło. Ja wiem swoje i mogę to powiedzieć z całą pewnością, że to nie był sen.

Dobranoc

Zmartwiłam się dziś strasznie, bo chyba coś mnie atakuje z powietrza. Mam nadzieję, że jakoś to zwalczę i jutro obudzę się w lepszej formie. Takie plany miałam na dziś, a jedyne co mogłam to spędzić dzień w łóżku trzęsąc się z zimna. Co do diety to nawet dobrze. Kupiłam po bardzo długim czasie chleb orkiszowy, uwielbiam go, ale zjadłam malutko, bo wiadomo, że nie ma co szaleć z takimi rzeczami. Smaki mi się zmieniają, kiedyś uwielbiałam jabłka, potem kilka lat totalny odrzut tego owocu, a teraz znów nagła potrzeba na jabłka.... W ciąży nie jestem to wiem na pewno. Może to wiosna zadziałała swoją magiczną mocą?  

Pora wrócić do łóżka, pod ciepłą kołderkę.

Dobranoc