Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
121/122

 

Wszystko zaczęło się od tego, gdy wróciłam z centrum do domu.
Wchodzę i czuję. Drożdżówka, świeżo upieczona. Ale nie, przecież nie jestem głodna. Zjadłam dwa śniadania. Trzeba przymierzyć jeszcze raz nowy ciuch. Lustro. Nie... Nie mogę na siebie patrzeć. Zaczynam płakać. Kilkakrotnie kursuję między kuchnią a swoim pokojem. "Nie zjesz tego, jesteś gruba" słyszę w swojej głowie. Ale nie umiem panować. Przegrywam. Wpadam do kuchni. Zjadam, pochłaniam. Szybko. Co się da. Kierunek działka, kolejny grill. Jem, jem, jem. Brzydzę się sobą. Brzydzę się jedzeniem.

Przejedzona.

I pretensje od M, że u niego nie chce jeść a tutaj jem normalnie.

Bo przecież "schudłam tylko na twarzy".

Dlaczego On tego nie widzi?!
Ja też powoli zaczynam przestawać.
Może nie schudłam?
Może to tylko moja wyobraźnia?
Bo co z tego, że waga niższa, skoro czuję się gruba?

Tyle pytań, zero odpowiedzi.

Jutro w planach pokład. Czyli alkohol?

I kolejny obowiązkowy grill. Czyli jedzenie?

Idę do łóżka ryczeć. To doskonale potrafię.

I ta błogość. Tylko tyle kalorii.
Satysfakcja.

Zmęczenie.

Grill urodzinowy na działce spędzony tak pięknie. Tyle pokus. Nic nie ruszyłam. Chleba, ciasta, kiełbas, kaszanki, karkówki. Tylko trochę piersi z kurczaka. I pieczarki i ogórki. Żyć, nie umierać. 

Słońce, w miarę ciepło.

Tylko ta złość, że oni jedzą i wpychają we mnie. A ja przecież chcę być chuda!

Zdenerwowało mnie to.
Już nie miałam ochoty z nimi siedzieć.
Pragnęłam biegać.

Ideał

..........................................................................................