Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
11. Marazm

Jak zakładałam ten pamiętnik wydawało mi się, że fakt, że już raz wprowadziłam mądre, zdrowe zmiany, że schudłam i czułam się dobrze sprawi, że będzie mi łatwiej. Tym czasem, mam wrażenie, że jest dokładnie odwrotnie. Świadomość koniecznych zmian stała się przytłaczająca a nie mobilizująca. Jak myślę o tych wszystkich rzeczach, które muszę wdrożyć, ograniczeniach jakie muszę sobie nałożyć i trwać przy nich... Zwyczajnie mi się nie chce. Nie wiem gdzie szukać motywacji... 

To chyba ma nieco szerszy wymiar. Jakoś tak nie umiem złapać kierunku w życiu. Niby mam kilka pomysłów, ale w chwili po tym jak wydały mi się fajne okazują się bezcelowe. Depresja? Pozimowa raczej nie, bo zimy prawie nie było, więc może przedwiosenna. Tak ciężko zmobilizować się do działania. Najchętniej po powrocie z pracy spałabym zakopana pod kocem. Resztką poczucia przyzwoitości nie zasypiam, bo "szkoda dnia", ale nie robię też nic konstruktywnego.

Nie jestem smutna czy pogrążona w zadumie. Mój obecny stan mogę określić wielkim NIE CHCE MI SIĘ. Po prostu. Jakoś tak ze wszystkim czekam, na ładniejszą pogodę, na dłuższy dzień, na wyciągnięcie roweru... 

Piszę to między innymi dlatego, że czasem jak się coś nazwie, napisze, zobaczy to łatwiej temu wyjść naprzeciw. 

Dziś dzień kobiet. Wybieram się z Moimi Psiapsiółami do kina i drinka. Zawsze po spotkaniu z nimi mam więcej energii więc i teraz, w dużej potrzebie energetycznej, bardzo na to liczę.

Ruch: wielkie zero!!! Nie robię nic, nie umiem się zmusić. 

Ogólny marazm.