Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
środa

Je nie rozumiem takiego spojrzenia na sprawę. Uważam, że jeśli ludzie się dobrze dobrali oraz szanują swoją odrębność, to nie ma potrzeby ustępstw i kompromisów. W kompromisie nikt nie jest w pełni zadowolony. Docierać się mogę przez pierwsze dwa lata, ale gdyby miała całe życie z czegoś rezygnować i się dostosowywać dla dobra związku, to bym wolała być sama. Nienawidzę kompromisów.

Egiptian, docieranie się to właśnie te drobne kompromisy, których po 2 latach już nie zauważasz. Jestem sową, mój mąż odwrotnie. Nie czytam wieczorem w łóżku, bo mu przeszkadza światło. Czytam w salonie, przywyklam. Wolę w łóżku, ale przecież nie rozwiodę się z tego powodu. Mąż wstając o świcie ubiera się po ciemku. To jego ustępstwo. Takie drobne dopasowania.

Epestka, to są drobnostki, jak napisałaś - których się nie zauważa. Ja tego nie traktuje na zasadzie kompromisu, tylko troski o partnera. Ustawianie komuś całego dnia pod swoje widzimisię to zupełnie inny kaliber. Podobnie jak zabranianie małżonkowi tego czy owego. Dla mnie to normalnym elementem małżeństwa na pewno nie jest.

Nie trzeba być ideałem, żeby szanować swojego partnera. Jeśli ktoś tego nie potrafi to zwyczajnie do związku nie dojrzał. Ideały nie mają tu nic do rzeczy.

Każdy sam ocenia na co jest w stanie się zgodzić. Granice są bardzo indywidualne, ideały też

Jasne, zgadzam się z Wami. Jednak skoro się już kogoś na partnera wybrało, to - moim zdaniem - trzeba go szanować i dać mu żyć, nie tresować go pod przykrywką kompromisów.

Wg. Ciebie w treści "O matko jak ja ten dzień przezyję. Nuda mnie znokautuje. Krzysiek mi nic robić nie da". przejawia się szacunek i szczęście? Ok, co kto lubi. U mnie takiej sytuacji by nie było, właśnie dlatego, że się wzajemnie nie tresujemy. Poniedziałkowa sytuacja NIE WYMAGAŁA KOMPROMISU! Wystarczyło, żeby Krzysiek uszanował prawo Araksol to spędzenia dnia tak jak ona lubi, zamiast myśleć wyłącznie o swoim samopoczuciu i wymagać od żony żeby się dla niego poświęcała. Takie to przecież proste - jeśli się kogoś kocha. A Twój obleśny przykład jest tak z d że nawet się do niego nie odniosę.

Żeby była jasność Araksol - ja jestem cały czas po Twojej stronie. Nie znoszę despotyzmu, stąd moje komentarze. I uważam, że kaprysom ulegać nie trzeba, a nawet nie należy. A Krzysiek miał wtedy kaprys, jak rozwydrzony bachor. ;)

Przyjmuję Twój punkt widzenia, ale swojego oczywiście nie zmienię. Religia powinna być sprawą indywidualną i w tym temacie również nie uznaję kompromisów. Jeśli Ty bliskim nie zabraniasz i nie przeszkadzasz świętować, oni nie powinni Cię zmuszać do udawania, że świętujesz. Na tym w moim odczuciu polega wzajemny szacunek.

O tak, od razu przypomina mi się jak Naj mi kiedyś zabronił jechać w Polsce rano w niedzielę na moj kochany rower, bo ludzie do kościoła lub z kościoła będą iść. Zagotowało się we mnie. Wybilam mu takie tresowanie mnie z głowy. Do tej pory niemiło te jego lekcje wioskowego savoir-vivre wspominam. W drobnostkach kompromisy są konieczne, ale w sprawach ograniczających ludzką wolność, bardzo mnie to wkurza.

No cóż @Naturalna, w moim (tradycyjnym, przyznaję) rozumieniu małżeństwo to jednak ograniczenie wolności. Świadomie się na to zgodziłam, jak rozumiem Agata również.