Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Brzusiowa

Szaleństwo z hormonami, zatrzymanie wody w organizmie = 100 kg na wadze.

STO! Jak dobrze wykarmiony prosiak. Zdecydowałam, że taki stan rzeczy nie może trwać wiecznie. Wróciłam. Jestem spuchnięta, ale dam radę. Trzy razy w tygodniu chodzę na zajęcia, tańczę, stepuję, pocę się i jestem bardzo zadowolona, bo endorfiny to dobra rzecz.

Od ostatniego wpisu minęło 4 lata. Nieźle. Co się zmieniło?

Skończyłam studia, jedne, drugie, podyplomówkę. Awansowałam. Zdrowie mojego M się ustabilizowało (odpukać), adoptowaliśmy psa ze schroniska, wyremontowaliśmy mieszkanie, kupiliśmy nowe auto. Trochę tego było, a ja w tym czasie nie zauważyłam, że tyję...

Teraz tylko (tylko...) wygrać z tarczycą.

Zjedzone dzisiaj:

-kawałek pieczonego uda z kurczaka, banan, kawa z mlekiem z ob. wart. laktozy, litr parzonej mięty z jabłkiem.

Nie ważę się dlatego nie zmieniam paska wagi - to po pierwsze.

Po drugie moim treningiem zajął się mąż - elementy karate - wymachy nóg pod sufit, kosmiczne brzuszki, wczoraj wycieczka rowerowa- wszystko mnie boli i jest fajnie. Ograniczam jedzenie, nie jem kolacji, bo np. mam chec na kawałek czekolady o 18. Potem już tylko herbatka z cytryną bez cukru. Mamy wiosnę, idzie lato = pomidory, sałata, truskawki, szparagi!!!! Fantastico! Mąż stwierdził, że pomoże mi ułożyć treningi, a ja już po kilku dniach czuję różnicę.

Wróciłam na dobrą drogę :).

Menu:

Pomarańcza, kilka plastrów polędwicy sopockiej, rano activia, 2 kromki razowca z ogórkiem i plastrem sera, pol szklanki swiezego soku z marchwi, jabłko. Obiad i kolacja to jeszcze kwestia do przemyślenia.

Po pracy min. 30 minut na rowerze stacjonarnym.

A już jutro weekend z mężem:) i dwa dni słodkiego lenistwa.

Mąż ma kroplówki, Niemcy powiedzieli mu, że trzeba zrobić jakiś zabieg. Czeka go tomograf no i nie wiem co dalej.

Z tych nerwów chodzę po ścianach, jeszcze szef się wypiął i stwierdził, że mąż ma sam sobie transport do Polski załatwiać, a przecież ma możliwość podmiany kierowców i wysłanie osobówki, którą mąż mógłby wrocic... Brak słów.

Babcia jest w domu, okazało się, że ta mała utrata pamieci to wynik wcześniejszych problemów, ale teraz wszystko jest ok. Choć jedna dobra informacja..

Dziś rozważania filozoficzne – łatwo utyć, spaść się, powiększyć, spuchnąć, siedząc przed tv/komputerem/ w barze i jedząc. Pochłaniając chipsy, bułeczki pszenne z szynką i masełkiem, pizze, czekoladę. Wspaniale mi to wychodziło. A teraz?

Ciężko, mozolnie, długo trwa zrzucanie balastu, ćwiczenia, ograniczanie niezdrowych potraw i wyczekiwanie na wadze, aż drgnie w dol. Czy u was tez to tak długo trwa czy tylko ja musze czekać na jakiś ruch z jej strony wiele dni.

Czytam inne pamiętniki i źle mi, bo ja musze czekać az tak długo, innym kilogramy spadają co tydzień, a ja czasami na mały spadek czekam dwa, chociaż ćwiczę i trzymam dietę. Trochę mnie to meczy i przeraża – moja droga będzie trwała bardzo długo?

Nie chce się poddawać, o nie!, ale marzy mi się, żeby ta waga okazała się łaskawszą, wtedy chyba łatwiej dalej walczyć.

Dziś w planach jak zwykle rower i twimmer, no i MŻ – na śniadanie zjadłam już płatki z chudym mlekiem. Później activia, chudy twaróg, jakiś obiad. I oby wystarczyło mi zapału.

Tak bardzo chciałabym juz wiosny ;) Takiej cieplej, słonecznej, BEZ Śniegu :)