Kiedy człowiek pada na ryjek? O 21 położyłam się w salonie i usnęłam. Miałam tyle do zdobienia a nie zrobiłam nic. Dziś wyjazd a je nie mam skończonych tortów, nie przygotowałam jedzenia, nie zrobiłam prania, nie posprzątałam w domu. Jeszcze starszy mnie wczoraj wkurzył. Pytałam go czy odrobił lekcje i czy mu pomóż (była 19) na co on, że wszystko zrobił. Wyszedł na dwór na godzinę, jak wrócił prosiłam, żeby pokazał mi matematykę, bo miał zrobić powtórzenie przed testem (robił ją o 16 jak byłam na chwilę w domu). Zaglądam do ćwiczeniówki a tam nic nie ma... Uprzedzałam, że przed wyjazdem mam mało czasu a on zamiast się sprężyć wolał mnie okłamać. Tak strasznie się wkurzyłam... 
Nie wiem co z nim robić, tłumaczę, proszę, mówię, krzyczę a po nim spływa jak po kaczce. Zakazuję tabletu, wyjścia na dwór do kolegów a to i tak nie działa. Staram się nagradzać, pomagać, chwalić, też nic. Nie mogę stać nad nim i wspólnie odrabiać lekcji a on się w ogóle nie che uczyć. Nic nie robi, chyba, że mu 10 razy powtórzę Ma 10 lat i jedyne co musi robić to się uczyć, sprzątnąć swój pokój, wyrzucić śmieci i opróżnić zmywarkę a i tak nie robi tego sam z siebie. Tyle przekleństw ciśnie mi się na usta, że szok :/
Jeśli chodzi o żywienie, poza małym kawałkiem czekolady będącym celebracją wczorajszego dnia czekolady wszystko bez zarzutu. Nie ćwiczyłam (cisnęłam z tortami), ale jak zwykle do pracy na rowerze pojechałam, więc też się liczy.
Po wczorajszym przespanym wieczorze wstałam o 6 i zrobiłam to, co powinnam wczoraj :) Bo kto rano wstaje ...ten robi pranie 
Bilans czwartku:
odżywianie wg planu - tak
woda - tak
ćwiczenia - tak (jazda na rowerze)
słodycze - tak (niewielki kawałek czekolady i o dziwo wydawał mi się mega słodki, aż za bardzo)
) . Już patrzę z utęsknieniem na batoniki, czekolady i torty
. Wykorzystując fakt, że dziś jest dzień Czekolady szarpnę sobie kawałek czekolady rzemieślniczej wysokoprocentowej z liofilizowaną żurawiną 
a co tam jak świętować to świętować .
O 4.30 obudził mnie młodszy, bo coś mu się śniło. A ja na brudasa pod kocykiem przed telewizorem. Światło włączone i w salonie i w sypialni, na szczecie telewizor się sam wyłączył :) Kurcze a ja się dziwię, że rachunki za prąd takie wysokie 
Dziś od rana też praca, po 13 wyrwałam się z pracowni, szybki obiad i ... otwarcie sezonu rowerowego 
Boję się tyko, żeby młodszy się nie rozchorował, bo po drodze mówił, że mu zimno. 
Młodszemu nie przeczytałam baki ... Na szczęście dziś wraca M. i mam nadzieję, że nadrobi to za mnie. W sumie nawet nie mam za wiele czasu na myślenie, muszę działać. Dziś piątek, więc praca do bólu. Na szczęście w pudelkach mam wszystko naszykowane i dla dzieciaków obiad też w lodówce. 
).
. Myślę, że może z czasem wrócę do starego jedzonka, które pozwalało mi spadać z wagi. Trochę gorzej z ćwiczeniami. Jakoś brak mi siły i motywacji. Chciałabym znowu zacząć biegać i chyba to najlepszy moment żeby zacząć. Jestem cały tydzień u rodziców, więc pomogą mi zająć się moimi bąblami a ja w trasę. Zacznę od szybkiego chodu. Tak 15 min dziennie. Oczywiście z napiętymi mięśniami brzucha. I rozpocznę trening zaraz jak wyzdrowieję. Dopadło mnie przeziębienie 
. Ani okresu, ani bobasa... Waga mnie dobija na własne życzenie. Dziś było 73,9, więc dużo za dużo. No i jak tu nie zacząć wyć. Sam na myśl wpada antydepresant w postaci tabliczki czekolady. Chociaż powiem wam, że rano jest całkiem nieźle. Dość przepisowe śniadanie, obiad też ujdzie, najgorsza kolacja. Wczoraj zjadłam dwa małe kotlety mielone i dwa z nuggetsy kurczaczka, do tego kawałek ryby po grecku. Oczywiście wieczorem mówię sobie, że to nic. Rano za to patrzę na siebie w lustrze i płakać się chce. Poranne postanowienie - biorę się za siebie. I tak codziennie... Gdzie ta motywacja? Ta chęć biegania? Ulotniła się razem z nadejściem jesieni. Czy tylko ja czuję taką ogólną beznadzieję?