Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Pola789

Dużo się dzieje i dlatego dopiero dzisiaj mam czas usiąść spokojnie i zrobić wpis podsumowujący ubiegły tydzień. Było grzecznie, chociaż w ostatki niespodziewanie wpadły dwa pączusie . Popielec przywołał mnie do porządku i dalej było już ok. Łapę się tylko na tym, że najpierw nie mam czasu zjeść a kiedy już jestem głodna to wszystko  pcha mi się do paszczy . Piję dużo, jem owoce i warzywa, staram się ograniczać węgle do tych zdrowych. Balsamy wsmarowuję regularnie i wkrótce będę musiała uzupełnić ich zapas, co zresztą bardzo lubię . 

Ruchu mam dużo, bo bardzo polubiłam moje dreptanie - przez tydzień zrobiłam 34 km czyli 68 tyś. kroków  . Po takim codziennym marszu jestem dotleniona, czuję poprawę kondycji i ogólne pozytywne nastawienie do świata. Przyszły tydzień nie zapowiada się tak optymistycznie bo ma padać, ale może znajdzie się jakieś okno pogodowe dla mojego ruchu . Na weekend zapowiedział się mój mąż i jego pewnie też da się wyciągnąć na długie spacery ze śpiewem skowronków w tle żeby było romantyczniej . 

Chyba mam dar prorokowania bo wiedziałam, że tak będzie! Waga prawdę ci powie i nie daruje ani jednego grzechu. No i ma poniekąd rację - ktoś musi być obiektywny. Moja kopnęła mnie w dupkę całkiem konkretnie od ostatniego zapisanego pomiaru, ale ja mam zamiar jej pokazać kto tu rządzi. Uczciwie zmieniłam pasek (60,6!!!!) i myślę, że teraz może być tylko lepiej .

Mój tłusty czwartek przeciągnął się na głupi piątek - dojadłam resztę serniczka i poprawiłam kluskami śląskimi w dużo za dużej ilości . Dobre to wszystko było i na szczęście się skończyło.Tak jak mi pisała Ela, naładowałam akumulator i mam nadzieję, że podkręciłam metabolizm. Od dzisiaj czysta miska low FODMAP i realizacja mądrego programu punktowego. Teraz muszę "tylko" uczciwie przypilnować kalorii i ograniczyć węglowodany, bo to najbardziej mnie gubi .

Cieszę się, że znalazłam wreszcie odpowiednią formę aktywności. Wiem, że ćwiczenia są potrzebne i odpowiednio wykonywane przynoszą efekty ale ja mam ograniczenia związane z kręgosłupem. Nigdy nie lubiłam biegać ale lubię chodzić i ostatnio wyczytałam, że to co uprawiam od kilku dni nazywa się fachowo aktywnym marszem. Chodzę sobie w pięknych okolicznościach przyrody, oddycham świeżym powietrzem i mam frajdę z każdego nabitego na licznik kroku . Wyjście na taką przechadzkę po powrocie z pracy już bywa wyczynem ale jak wracam to czuję satysfakcję, a w cieplejsze dni muszę zmieniać wilgotną podkoszulkę . W ubiegłym tygodniu wydeptałam w ten sposób 28,5 km czyli 56800 kroków . U mnie tydzień zaczyna się z sobotę więc życzę nam wszystkim dobrego tygodnia .

Wczoraj było wzorowo - wszystkie punkty programu zaliczone. Pobiłam nawet swój rekord i wydeptałam 10600 kroków . A dzisiaj postanowiłam świadomie i z przyjemnością sobie pogrzeszyć. Zakupiłam imieninowe pączki w czterech rodzajach i razem z gośćmi przystąpiłam do konsumpcji . I tak ograniczyłam się tylko do dwóch ale takich konkretnych - z lukrem, skórką pomarańczową i dużą ilością marmolady. Mam spokój do przyszłego roku, zaspokoiłam swój apetyt i wystarczy. Dzisiaj tylko 6300 kroków ale i tak jest to efekt przełamania lenistwa bo bardzo nie chciało mi się ruszyć z domu... Jutro będzie lepiej a już na pewno nie będzie tyle słodkiego . I z tym mocnym postanowieniem poprawy biegnę pod prysznic i na balsamowanie . 

Przed chwilą wróciłam z wieczornej wędrówki, 8000 kroków wytuptałam  i na dzień dzisiejszy mam dosyć . Jedzenie mądre i wartościowe, warzywa i owoce zaliczone (do obiadu miska surówki z marchewki, w południe dwie pomarańcze i kiwi). Woda i zielona herbata w ilości odpowiedniej. Trzech kostek gorzkiej czekolady do słodyczy nie zaliczam bo to była konieczna regeneracja w trakcie marszu . Teraz tylko prysznic z masażem ostrą gąbką i balsam a potem randka - niestety tylko telefoniczna - z mężem i relaks przy kryminale. I to by było na tyle .

Właśnie skończyłam ćwiczyć i jestem z siebie dumna  !!! Do tego 4 km "przebiegu" czyli ponad 8000 kroków. Jedzenie i picie - prawidłowe. Teraz prysznic i balsamowanie . Mam nadzieję, że wytrwam dla własnego dobra . 

Dzisiaj w telegraficznym skrócie:

1. Picie - zaliczone 

2. Jedzenie - zaliczone

3. Coś dla siebie - zrobione 

4. Słodycze - ok

5. Ćwiczenia - brak 

6. Balsamowanie - za chwilę

7. Warzywa - zjedzone

8. Owoce - zjedzone

9. Ruch - 10200 kroków - ponad 5 km 

Najwyższy czas kończyć to rumakowanie! Muszę być dla siebie stanowcza, bo moja waga nie zna słowa miłosierdzie - jest jak dla mnie zbyt szczera w temacie mojego ciężaru . Dzisiejsze ważenie uruchomiło wszystkie dzwonki alarmowe w mojej głowie, ale czego niby miałam się spodziewać, biorąc pod uwagę jak jadłam w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. Przewaga węglowodanów w diecie bardzo niekorzystnie odbija się na mojej wadze no i te nieszczęsne ilości... Po listopadowym chudnięciu zaliczyłam teraz małe jojo. Tamten brak apetytu, spowodowany atakiem nerwicy mam już na szczęście za sobą, leki działają i jest ogólna poprawa, tylko u mnie spokój wiąże się z przybieraniem dodatkowych kilogramów. Na ulotce tabletek, które biorę również wyczytałam, że mogą powodować "wzrost masy ciała". Znając te wszystkie zagrożenia muszę się ogarnąć i zacząć wprowadzać plan naprawy. Daję sobie jeszcze czas do 28 lutego - tak się składa, że to tłusty czwartek i koniec miesiąca. Na ten dzień przełożyłam obchody swoich imienin z tego tygodnia i mam nadzieję, że w związku z tym nie zaszaleję zbytnio z jedzeniem. Od 1 marca oficjalne ważenie (oj, będzie bolało!), zmiana paska i zdrowy rozsądek, który sobie ostatnio skutecznie uśpiłam snem zimowym .

Dobry początek zrobiłam przyłączając się do wyzwania punktowego Ewy. Streszczę je tu sobie: 1. picie - 1,5 l., 2. dobre jedzenie, 3. gimnastyka - 30 min., 4. balsamowanie ciała, 5. bez słodyczy, 6. coś miłego dla siebie. Jak widać dba ono o duszę i ciało i naprawdę mnie motywuje. Ze swojej strony dodam sobie jeszcze jeden punkt: codziennie warzywo i owoc, a listę będę rozszerzać w miarę potrzeb o jakieś dalsze dobre postanowienia. Ściągnęłam wreszcie wczoraj na telefon krokomierz i sama jestem ciekawa ile ja rzeczywiście tych kroków robię w ciągu dnia. Już dzisiaj jest piękna pogoda i wybieram się na długi spacer. Musiałam tylko przestawić długość kroków, bo zaplanowało mi aż 65 cm. Niby wzięto pod uwagę mój wzrost ale wypróbowałam na płytkach podłogowych w kuchni, które mają po 30 cm i nie dam rady tak chodzić .

No i na koniec najważniejsza motywacja wszystkich moich działań wagowo - zdrowotno - kondycyjnych: Projekt Góry 2019 czas zacząć . Mam już termin wyjazdu a w głowie mojego męża pojawiają się coraz to nowe warianty tras do przejścia. Bardzo nie chcę obudzić się tydzień przed wyjazdem z ręką w nocniku, czyli w moim przypadku, z dupką w za ciasnych spodniach albo co gorsza bez . 

Po ostatnim wpisie jednak nie zapadłam w sen zimowy. Jakimś cudem udało mi się zrobić miesięczny odwyk od Vitalii i po powrocie okazało się, że wszyscy już są w fazie wdrażania postanowień noworocznych a ja ich jeszcze tak naprawdę nie sprecyzowałam . No ale co ja nowego i odkrywczego mogę wymyślić... Zdrowie i spokój to podstawa a ja mogę się tylko postarać, żeby te dwie niezbędne rzeczy zachować . 

Święta na szczęście minęły, obyło się bez strat w ludziach, chociaż niektórych miałam ochotę udusić. Ale te mordercze zapędy zwalam na karb przemęczenia przedświątecznego, bo przecież na co dzień mam anielską duszę i cierpliwość .

Jedzeniem kilka razy zgrzeszyłam, najbardziej chyba sernikiem, piernikiem, pierogami i ajerkoniakiem a do tej rozpusty walnie przyczynił się mój Mąż-Kusiciel. Po grzechu przyszła pokuta i swoje odchorowałam więc myślę, że bilans wyszedł na zero. Z liczbami wiąże się również wskazanie mojej wagi, która oscyluje w granicach 57-58 kg i muszę powstrzymać jej tendencję zwyżkową. Jak zwykle u mnie problemem jest (oczywiście oprócz świąt) nie to CO jem ale ILE. Mam nadzieję, że stan w którym wcale nie mogłam jeść już nie wróci ale potrzebny jest umiar i czasami ograniczanie ilości pochłanianych ulubionych pokarmów .

A na koniec piosenka motywacyjna, którą odgrzebałam w pamięci i internecie:

Biorę się za nadrabianie vitaliowych zaległości 

Co roku o tej porze mam jedno wielkie marzenie - usnąć sobie w bezpiecznym, ciepłym, cichym miejscu i przespać jak świstak calutką zimę łącznie ze świętami . Żeby już był dłuższy dzień, słońce i minęło to całe szaleństwo, które nazywane jest magią świąt. Bardzo zazdroszczę ludziom tej dziecięcej radości i beztroski. Ja też planuję zakupy, sprzątam, gotuję ale robię to wszystko niejako z obowiązku. Mój dom stał się takim przytuliskiem dla rodzinnych samotników i życiowych rozbitków. Kocham ludzi, z którymi siadam do wigilijnej kolacji ale to nie jest mój ulubiony wieczór... Sama wszystko przygotowuję, dbam o atmosferę i dobry nastrój gości ale dopiero po świętach oddycham z ulgą. Za dużo wspomnień, za dużo przeżyć, za dużo pustych miejsc. 

Ostatnio sporo czytałam na temat jelit, które są nazywane drugim mózgiem. Szczególnie przemówił do mnie tytuł filmiku z kanału "Pod Mikroskopem": Masz chore jelita? Będziesz mieć depresję! I jeszcze cytaty:  W układzie pokarmowym syntetyzowana jest dopamina, acetylocholina, adrenalina i serotonina, które wpływają na nasz nastrój, sen, koncentrację, rozdrażnienie, odczuwanie lęków i zachowania agresywne (...) Obecnie nie ma żadnych wątpliwości, że prawidłowo funkcjonujące jelito odpowiada za dobry nastrój, umiejętność radzenia sobie ze stresem i depresją. I to by się u mnie zgadzało - nasilenie dolegliwości jelitowych skutkuje spadkiem nastroju a stres pogłębia dolegliwości jelitowe - błędne koło . Na początek stycznia jestem zapisana na wizytę u specjalisty. Jeszcze żeby lekarze potrafili spojrzeć na człowieka jako na całość a nie leczyć tylko objawy i poszczególne organy.

Zaczęłam jeść i waga waha się ale nie przekracza 56,5. Nie odchudzam się jakoś specjalnie, staram się tylko jeść zdrowo i dużo pić. Takie gwałtowne chudnięcie jak w listopadzie wcale nie było dla mnie dobre, oprócz złego samopoczucia odbiło się również na wyglądzie. Kiedyś czytałam wypowiedź jednej z aktorek, która stwierdziła, że w pewnym wieku trzeba się zdecydować, czy chce się mieć ładny tyłek czy gładką twarz . I ja zdecydowanie wolę to drugie, chociaż mój mąż do moich czterech liter też nie ma zastrzeżeń .

Tydzień zapowiada się pracowicie i mam nadzieję, że znajdę siły i jakoś uporam się przygotowaniami

Czuje się jakbym wracała z dalekiej podróży... Albo wygrzebywała się z małej, ciasnej, ciemnej norki, w której było mi bardzo źle... Czasem coś się gromadzi pozornie niezauważalnie, stres narasta, a w końcu maleńki szczegół wywołuje lawinę i organizm odmawia współpracy na całej linii. Mam nadzieję, że będzie już tylko lepiej . 

Schudłam, ale "zawdzięczam" to niestety mojej nerwicy - ściśnięty żołądek, całkowity brak apetytu. I wcale nie jest to takie fajne, bo wiąże się z utratą siły i innymi przykrymi dolegliwościami. Mądre osoby potrafią pewnie wytłumaczyć takie zjawisko działaniem hormonów i innymi zawiłościami fizjologicznymi ale ja nie będę się w to zagłębiać. Chcę jak najszybciej wrócić do normalności. Dzisiaj zobaczyłam na wadze dwie piątki z przodu ale na pasku zostawiam sobie 56 kg .

Na nadchodzący tydzień mam bardzo prosty plan - żyć spokojnie, nudno, bez niespodzianek i cieszyć się każdą dobrą chwilą.

A jako fanka Studia Accantus z niecierpliwością czekam na rozpoczęcie nowego sezonu, które ma nastąpić już w środę.