Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Pola789

Dzień zaliczony:

1. Zjedzone - 1700 kcal

2. Spalone - 300 kcal

3. Wychodzone - 8000 kroków, czyli 6 km

4. Cukru - trzeci dzień 0 !!! 

5. FODMAP - 100 %

6. Wypite - 2 litry (kawa, woda, zielona herbata)

7. Owoce, warzywa - zaliczone

8. Spanie - zaraz po prysznicu z masażem 

I oby tak dalej! Mam dużo energii i jakieś takie pozytywne nastawienie, chyba dlatego, że robię coś dobrego dla siebie .

Po upojnym walentynkowym weekendzie i rozpuście (między innymi ciastowo-słodyczowej) weszłam na wagę i przeżyłam szok - 66,6 . Niektórzy twierdzą, że trzy  szóstki to liczba szatana i ja tak ją odebrałam! Chyba mnie opętało żeby dojść do takiego wyniku... Mózg się wyłączył, silna wola została przysypana cukrem a lenistwo rozpanoszyło się niemiłosiernie. Sprzyjać tyciu mogą tabletki, które przyjmuje od roku ale nie będę się usprawiedliwiać bo przecież mam świadomość co jem i w jakich ilościach . Dałam sobie czas do niedzieli i na szczęście udało mi się zgubić już prawie kilogram. Dzisiaj uaktualniłam pasek i rozpoczynam z nową motywacją. Ten tydzień nie był łatwy bo oczywiście pączki mnie pokonały i cukierki imieninowe. Ale od dwóch dni nie jem cukru pod żadną "widzialną" postacią - nawet udało mi się nie słodzić kawy . Oby tak dalej. Od dzisiaj zaczęłam też skrupulatnie liczyć kalorie. Moja CPM i PPM wynoszą 2000 i 1350 kcal. Dzisiejszy bilans to: zjedzone 1500 kcal i wychodzone 200 kcal. Tego chodzenia miało być dużo więcej ale do domu przygonił mnie deszcz i wicher . 

Wiem, że dla własnego zdrowia powinnam zatrzymać tycie bo czuję, że mi już ciężkawo . Poziom motywacji mam wysoki, a dodatkowo może uda mi się zająć głowę i przestać choć trochę przejmować się tym co się wokół dzieje. Świat staje się coraz bardziej niespokojny, w naszym kraju coraz gorzej... W moim najbliższym otoczeniu wśród znajomych, rodziny, sąsiadów rozwiązał się chyba jakiś worek z chorobami i nieszczęściami. Ciągle słyszę o czyjejś śmierci, ciężkich chorobach, wynikach badań, które brzmią jak wyrok... Wiem, że nie mam na to wpływu ale to wszystko jest bardzo przygnębiające. Ale cóż - nowy tydzień, nowe możliwości . W telegraficznym skrócie moje zadania na najbliższe dni: liczę kalorie, unikam cukru, dużo się ruszam, piję wodę, jem owoce i warzywa, wracam do diety FODMAP, chodzę wcześniej spać, myślę pozytywnie .

- 02.02.2020 . Dzisiaj na szybko, bo nieopacznie się schyliłam i coś mi strzeliło w plecach... Da się wytrzymać ale siedzieć nie mogę - SKS połączony z PESELozą mnie najpewniej dopadł  . Wczoraj zapomniała się zważyć bo rano bywam ostatnio nieprzytomna, dzisiaj na wadze 20 dkg mniej. Pretensji nie mam bo ja też za bardzo w porządku nie byłam. Waga w dalszym ciągu nieakceptowalna. Styczeń koszmarnie się dłużył, mimo sprzyjającej pogody. Ale luty to już obietnica wiosny . 

Jedzenie przygotowane, nastawienie dobre i byle tylko pogoda była odpowiednia do mojego maszerowania .

- to słowo idealnie oddaje mój stan psychiczny, wskazania wagi a przede wszystkim problem z powrotem na Vitalię. No bo jak tu funkcjonować na portalu o odchudzaniu kiedy człowiek tyje?!?!? Od ostatniego wpisu w listopadzie przybył mi jeszcze poświąteczny kilogram . To i tak dobrze, że nie więcej. Jem za dużo i zbyt późno wieczorem, pozwalam sobie na słodycze, gubi mnie makaron i kaszka kukurydziana, żółty ser, keczup, banany i inne dobre rzeczy. Najgorzej wspominam świąteczne ciasta, które mnie pokonały w tym roku. Czas się ogarniać bo wiosna się zbliża a ciuchy coraz ciaśniejsze. Okres świąteczny zakończyłam definitywnie rozbierając wczoraj choinkę i resztę dekoracji. Dom jakby się powiększył i poczułam, że czas na zmiany i w innych dziedzinach. Już dzisiaj się zaczęłam pilnować - zjadłam ok. 1800 kalorii, wypiłam litr wody, pół litra zielonej herbaty, kawę i miętę. Do obiadu starłam dwie marchewki, na przekąskę były pomarańcze. Wychodziłam 5 km . Na kolejne dni ugotowałam garnek mojej ulubionej gęstej pomidorowej i upiekłam świeży chleb gryczany. Mam zapas prawdziwych jajek i biały ser bez laktozy. Resztę będę uzupełniać na bieżąco. Na wagę mam zamiar wejść oficjalnie w sobotę .

Muszę się jakoś przemóc i zmobilizować bo za nic w świecie nie przyznam się mężowi, że wypasione spodenki trekkingowe, które kupiłam w ubiegłym roku jakoś dziwnie się "skurczyły" . 

Dzień bardzo poprawny i grzeczny. Jedzenie w normie - niezbyt dużo i bez szaleństw. Cukru użyłam tylko 2 łyżeczki do posłodzenia dwóch kaw i pół łyżeczki waniliowego dodałam do jogurtu. Słodycze udało mi się ominąć szerokim łukiem . Warzywa i owoce w jadłospisie to dzisiaj: dwie pomarańczki, jedna duża marchewka i czerwona papryka. Wypiłam, oprócz kaw, dwa kubki zielonej herbaty (ok. 0,6 l.) i pół litra wody - trochę za mało. 

Wydeptałam ponad 7500 kroków - więcej nie było, bo do domu wpędził mnie deszcz . Zaczynam się mobilizować i oby rezultaty było widać na wadze, bo ważenie mam zaplanowane na sobotę i wtedy zaktualizuję pasek. Idę spać, żeby już dzisiaj nie narozrabiać .

Pół roku - cóż to jest wobec wieczności! Własnie tyle mnie nie było, ale po sobotnim nierozważnym wejściu na wagę zapaliła mi się czerwona lampka i zawyła syrena alarmowa . Ważę 63,7 kg i jest to cyfra, której nie widziałam od dobrych kilku lat...  Nie wiem czy to już dno ale ja nie chcę więcej . Muszę się ogarnąć, żeby nie było coraz gorzej. Po różnych perypetiach życiowych i zawirowaniach uspokoiłam się a w moim przypadku spokój oznacza tycie. Patrząc na cyferki na wadze to osiągnęłam chyba poziom wyciszenia medytującego buddyjskiego mnicha . Jeszcze rok temu moja waga zbliżała się do 55 kg ale samopoczucie i kondycja psychiczna były poniżej zera a nerwica szalała i nie dawała normalnie funkcjonować. Dzisiaj dzięki leczeniu czuję się silniejsza, wszystko wraca do normy a to co się dzieje z wagą wygląda na rodzaj jo-jo. Jem oczywiście za dużo, mam rozepchany żołądek i zaczęłam pozwalać sobie na coraz większe odstępstwa od mojej diety FODMAP. I nie poszło to w stronę jakichś zdrowych i dobrych rzeczy tylko mam fazę na słodkie. Zaczęło się w górach, gdzie jak wszystkim wiadomo, można bezkarnie jeść chałwę i czekoladę  i z małymi przerwami utrzymuje do dzisiaj. Przez kilka dni potrafię się powstrzymać a nadchodzi weekend z mężem i leżę na całej linii, potem dochodzę do siebie, staram się pilnować, mijają trzy tygodnie i historia się powtarza. Normanie zaklęty krąg! 

Najgorsze jest to, że po ubraniach tego przyrostu wagi raczej nie widać - może tylko spodnie zrobiły się trochę ciaśniejsze w pasie. A skoro nie jest ciasno to pewnie nie jest tak źle. I tak żyje sobie człowieczek, karmi się złudzeniami i stara się ignorować fakty. Najwyższa pora z tym skończyć i jakoś konkretnie zadziałać. 

Z pozytywnych rzeczy - na szczęście nie przestałam chodzić . Codzienne dawka marszu utrzymuje mnie w dobrej kondycji. Nie wiem ile km przeszłam od lutego bo w sierpniu udało mi się usiąść na telefonie i tym samym mój krokomierz odszedł w niebyt. W czasie pobytu w górach były rekordowe dni, w czasie których przemierzaliśmy po ponad 30 km . W nowym telefonie mam krokomierz i aplikację z GPS-em. Ta druga opcja jest bardziej wiarygodna i zawsze pokazuje więcej km niż krokomierz. 

Może na dzisiaj wystarczy - wiem co ma robić i wiem, że pisanie na Vitalii pomaga mi się bardziej pilnować. Postaram się nadrobić zaległości w czytaniu i konsekwentnie powrócić do grona odchudzaczek .

Muszę się jeszcze na koniec pochwalić, że w tym roku wlazłam na Rysy - wyżej w Polsce już się nie da . Mój mąż, który mnie tam wprowadził, był bardzo dumny ze mnie. A ja, trzymając się łańcuchów, ślizgając się na łachach śniegu i zjeżdżając na tyłku po kamieniach myślałam sobie, że człowiek z miłości potrafi robić bardzo szalone rzeczy i przezwyciężać swoje ograniczenia .

No i skończył się kwiecień - przeleciał praktycznie nie wiadomo kiedy . Najpierw czekanie na święta i przygotowania a teraz już weekend majowy... Dzień mija za szybko, trudno się zmobilizować do napisania choć paru słów. Mozolnie realizuję swoje postanowienia. Wyzwanie "deska" zakończyłam na 4 minutach . Lekko nie było ale dałam radę i jestem z siebie dumna! Moja przygoda z tym ćwiczeniem trwa nadal - codziennie staram się wykonać chociaż 3-4 jednominutowe serie. Drugi sukces to chodzenie. Popadłam w nałóg i po 70 dniach mój krokomierz pokazał, że przeszłam ponad 370 km . Były dni kiedy naprawdę nie miałam czasu wyjść z domu, były dni z brzydką pogodą tak jak chociażby wczoraj, kiedy to uciekałam przed burzą i ulewą, ale nawyk się wytworzył i staram się go pielęgnować . Mam coraz lepszą kondycję, szybki marsz mnie nie męczy, mięśnie ud i pupa zrobiły się jędrniejsze i bardziej "ubite". Ruch na świeżym powietrzu i dotlenienie bardzo dobrze wpływa mi na wygląd skóry, czuje się lżejsza i sprawniejsza. Wodę wypijam, owoce zjadam, gorzej z warzywami a najgorzej było ze świątecznym jedzeniem . Co pojadłam to moje, co odcierpiałam to też moje... Tradycji podtrzymana .

Dzisiaj zaczęłam dłuuugi weekend. Jutro dojedzie mój mąż i razem będziemy sobie pracować i odpoczywać. Dietowo znowu pewnie będę pod kreską bo gotowanie inne i więcej pokus się szykuje...  Ale pomyślę o tym później - raz się żyje . Pogoda na dworze cudownie wiosenna a pogody ducha życzę sobie i wszystkim . 

Moje codzienne dreptanie jest jednak absorbujące i trudno znaleźć czas na wpisy . Wyrobił mi się taki schemat przedwieczorny: godzina marszu - plank - prysznic - balsam - czytanie - spanie . Ale dzisiaj jest początek nowego miesiąca i może pora trochę to wszystko podsumować. Od 23 lutego, czyli przez 38 dni, udało mi się pokonać prawie 190 km co daje średnio 5 km dziennie szybkiego marszu . Codzienny dystans rośnie i obecnie przekracza 6 km bo ja jestem coraz sprawniejsza i wytrzymalsza. Dzisiaj zaliczyłam również półmetek mojego wyzwania z deską - 15 dzień i dwie i pół minuty . Sama jestem pod wrażeniem i nigdy nie przypuszczałam, że dam radę . Miło jest tak siebie samą zaskoczyć. Bardzo się cieszę, że rozpoczęłam te wędrówki i ćwiczenia, bo widzę, że to bardzo dobrze działa na moje samopoczucie fizyczne i psychiczne . Idealnie wybrałam sobie też porę roku - teraz jest wiosna, piękne widoki, coraz cieplej, dzień dłuższy no i te ptasie śpiewy... Idzie się jak w bajce . 

Staram się realizować moje wypunktowane postanowienia. Jem zgodnie z dietą, piję dużo wody i zielonej herbaty, słodycze wyeliminowałam. Wiem, że zdarza mi się jeść za dużo albo pomijam posiłek a potem mam napad głodu i wtedy trudno mi się kontrolować . Owoce jem codziennie, z warzywami bywa różnie bo ich asortyment mam przez FODMAP bardzo ograniczony. Czasem ma wrażenie, że od marchewki dostanę króliczych uszu . Bardzo czekam na "prawdziwe" pomidory, ogórki, paprykę. Cieszę się, że mam już swój szczypiorek.

W najbliższej perspektywie wiosenne porządki i przygotowania do świąt. Będzie sporo pracy ale mam nadzieję wszystko sobie racjonalnie zaplanować i plan wykonać . 

Moja ściągawka z deski. Dziś dzień 6 . Myślałam o tym wyzwaniu od kilku miesięcy ale dopiero teraz nadszedł TEN dzień. Są różne wersje ale ja zaczęłam ambitnie i ku swojemu ogromnemu zdziwieniu daję radę. Mój ogólnie bardzo sprawny mąż spróbował i poległ po 20 sekundach. Męska duma ucierpiała ale twierdzi, że to efekt zimy i jeszcze mi pokaże . Teraz śledzi moje postępy i jest pełen podziwu a mnie to jeszcze bardziej motywuje . 

Ostatnie minuty tej zimy... Nie była nawet taka zła ale żegnam ją bez żalu bo wiosna na pewno będzie lepsza . Weekend minął jak zwykle za szybko i pora najwyższa wracać na moje pole walki o zdrowie i dobre samopoczucie. Aktualizuje swoje punkty do realizacji, czyli:

1. Jedzenie odpowiednie kalorycznie i low FODMAP

2. Picie minimum 1,5 l

3. Balsamowanie ciała

4. Coś miłego dla siebie

5. Słodycze jedynie pod postacią gorzkiej czekolady

6. Ruch - minimum 7000 kroków czyli 3,5 km aktywnego marszu.

7. Codziennie owoce

8. Codziennie warzywa

9. Wyzwanie "30 dni z deską" - jestem już przy trzecim dniu i wytrzymałam dziś minutę .

Jak mi jeszcze coś wyniknie w trakcie to sobie dołożę kolejne punkty. Mój mąż będzie dopiero na święta więc mam akurat cztery tygodnie luzu i czasu dla siebie, chociaż jak się ociepli trzeba będzie ruszyć ze sprzątaniem i porządkami wokół domu .

A co do punktu trzeciego to wyczytałam ostatnio, że prawdziwy mężczyzna KREMUJE SIĘ dopiero po śmierci . Idąc tym tokiem myślenia uważam, że prawdziwa kobieta BALSAMUJE SIĘ jeszcze za życia .