Pamiętnik odchudzania użytkownika:
TajemniczaHistoria77

Faktycznie mój wcześniejszy wpis nie był do końca zrozumiale napisany. Niestety mam taką przypadłość, że czasem wydaje mi się, że moje skróty myślowe są jasne i klarowne ("jak to?? To ludzie nie potrafią czytać w myślach?!"). 🤦🏼♀️🤦🏽♀️ A tymczasem z perspektywy kilku dni, nierzadko  sama nie potrafię ogarnąć, co ja u diabła miałam na myśli. 

Stąd też następujące wyjaśnienia: miałam kiedyś zapał i czas do prowadzenia pamietnika. Tutaj, na Vitalii. Mój Nick z tamtych czasów to niemal ten sam, co obecnie, z tym, że bez liczby 77 na końcu. Niestety w obliczu pewnych nieprzyjemnych wydarzeń z moim wówczas obecnym, a teraz na szczęście już byłym, toksycznym facetem, utraciłam dostęp do konta.

Po jakimś czasie założyłam drugie, które właśnie czytacie, jednak już bez większego zaangażowania. Kombibowałam, jak tylko się dało, z hasłami wszelkiego rodzaju jednak bez rezultatu. Aż tu nagle, całkowicie przypadkowo znalazłam tę kartkę i oto mam 🥰 Dwa konta, dwa pamiętniki. 🤷♀️ 

TajemniczaHistoria oraz TajemniczaHistoria77 🙃

udało Ci się odzyskać swój stary profil na Vitalii 👏👏👏 

Zupełnie przypadkiem znalazłam dziś kartkę z hasłem w starym, rozlatującym się notesie, który przejechał ze mną setki kilometrów. Nie raz chciałam go wyrzucić, nie zaglądając do środka, ale mimo wszystko szkoda było mi tylu pustych stron. No i mam ♥️ Swój pamiętnik, w tworzeniu którego naprawdę się przykladalam. Niejednokrotnie motywował mnie do dalszej walki, kiedy po raz kolejny traciłam wiarę w siebie. Zatem jeśli ktoś chciałby zerknąć na początek mojej drogi pośród diet i pokus, to zapraszam: TajemniczaHistoria ✌ 

Chyba rzeczywiście czas wziąć się w garść. Tak spanikowałam na hasło "środa", że już nie dosłyszałam, że mowa dopiero o jutrzejszej. Tak więc z miłą Panią Psychiatrą musiałam przełożyć wizytę na po Nowym Roku, bo niestety na jutrzejsze popołudnie mam już plany. Szkoda. Naprawdę czulam, że mogę dać radę i ... że bardzo potrzebuję tego spotkania. 

Trudno. Poczekam, przygotuję się lepiej. A może dam radę sama? 

Z mniej optymistycznych rzeczy: czuję moje nadprogramowe kilogramy. I naprawdę nie jest to miłe uczucie. Jakiś czas temu zamówiłam sobie czarną, koktajlową sukienkę, którą miałam założyć na spotkanie wigilijne w pracy. Przyszła, rozpakowalam, oceniłam, że jest w porządku i rzuciłam do szafy. Przymierzyłam ją dopiero dzień przed wigilią i ... ledwo co się w nią wbiłam. Dosunęłam się, fakt. Ale usiąść już było ciężej... 

I tak oto mam wybór: albo brnąć dalej przez życie z dodatkowymi kilogramami i mieć świetną kieckę tylko do stania, albo ponownie wziąć się w garść, wrócić do diety zupowej i do biegania i siadać w tej kiecce we wszystkich możliwych pozycjach 😏

Jutro zaczynam realizację jednego z kilku moich celów  na rok 2020. Mianowicie... Wybieram się do psychiatry na konsultacje. I choć nie wiem, czy 150 zł za 15 min rozmowy pomoże w czymkolwiek poza uszczupleniem mojego konta, to postanowiłam zaryzykować. Mam jednak problem natury werbalnej... No za nic na świecie nie potrafię uzewnętrznić swoich problemów twarzą w twarz. Tam, gdzie inni tworzą opowieści długie niczym opisy przyrody Henia Sienkiewicza, ja rzucam jedno zdanie. Ewentualnie jedno słowo. Przykład: 

Ktoś: Co słychać?

Ja: Leci jakoś 

Przykład nr 2: 

Ktoś: Jak tam po urlopie? Co zwiedzaliście?

Ja: A to i owo. 

Choćby mnie skręcało i ściskało od środka ni cholery nie powiem, co mnie gryzie. Nikomu.

Duszę wszystko w sobie. Od zawsze. Co ja mam powiedzieć Pani Psychiatrze w ciągu tych 15.min?? Boję się... Jaka jest szansa, że trafię na osobę, która potrafi czytać w myślach i prześwietli mnie na wylot tuż po przekroczeniu przeze mnie progu gabinetu? Jak mówić o czymś czego sama nie rozumiem? O czymś - moim zdaniem - wstydliwym?...

...czystek 

muszę wiedzieć o nim coś więcej, niż tylko tyle, że w smaku nieco cierpki – 

właściwości w skrócie:

    hamuje rozwój stanów zapalnych,

    zwalcza drobnoustroje,

    oczyszcza ciało z toksyn,

    poprawia kondycję skóry,

    pomaga w walce z trądzikiem,

    rozpuszcza zatory i zakrzepy,

    zapobiega chorobie niedokrwiennej serca.

Trudno o roślinę bardziej wzmacniającą układ immunologiczny człowieka niż czystek. Ma on więcej antyoksydantów od zielonej herbaty. A przy tym nie ma żadnych działań ubocznych i nie można go przedawkować.

Jak działa czystek?

Zawiera wyjątkowo dużo polifenoli, czyli substancji neutralizujących wolne rodniki (zwanych też antyoksydantami). Dzięki temu hamuje rozwój stanów zapalnych i zwalcza drobnoustroje chorobotwórcze. Doskonale sprawdza się zatem w okresie przeziębień.

Pomaga oczyszczać ciało z toksyn i metali ciężkich. Dzięki temu poprawia kondycję skóry, zapobiega pojawianiu się zmarszczek i pomaga pozbyć się trądziku.

Przeciwdziała powstawaniu miażdżycy blokując utlenianie się złego cholesterolu we krwi. Dodatkowo rozpuszcza zatory i zakrzepy w naczyniach krwionośnych, dzięki czemu zapobiega chorobie niedokrwiennej serca.

Co ciekawe, pomaga także chronić ludzi i zwierzęta domowe przed kleszczami i komarami. Przez skórę osób, regularnie pijących czystek, wydzielają się zapachy odstraszające te owady.

Cele na 2020 rok:

• Psychiatra.
• Endokrynolog.
• Dermatolog.
• Kosmetyczka.
• Dentysta.

Nie, nie żartuję. Nie jestem też hipochondrykiem (przynajmniej jeszcze nie zdiagnozowanym).

Od stycznia, kiedy to odłożę trochę kasy, muszę na poważnie wziąć się za siebie. Dogłębnie. Mentalnie przede wszystkim, ale i wizualnie obowiązkowo. Muszę, bo oszaleję. O ile już się to nie dokonało.

Zdaję sobie sprawę, że ostatnio ciężko ze mną wytrzymać. Poskładało się na to kilka czynników wagi ciężkiej. Nie potrafię sobie z tym poradzić sama. W dodatku ta obrzydliwa waga znów w górę. Wiem, że jest wieczór, ja dopiero co pożarłam miskę zupy pomidorowej, którą moja mama spaskudziła śmietaną ("odrobinkę dodałam"...), a i TE dni mi się zbliżają, ale no bez przesady... Nie pamiętam czy kiedykolwiek ważyłam ... 65 qwa kg.

Pozostawię bez komentarza i spuszczę na to zasłonę taktownego milczenia.

Kończę na dziś. Się załamałam.

Każdą komórką mojego dwudziestosiedmioletniego ciała czuję wszechogarniający mnie bezsens. W którymkolwiek kierunku nie spojrzę - bezsens. Ostatnio trochę się u mnie pozmieniało. Niestety nie to, co powinno.

Praca, dom, facet, aparycja - bezsens i chujnia do kwadratu.

Niebawem stuknie mi trzydziestka, a ja nie mam nic:

Mieszkanie? - owszem, marzę Lecz zdolności kredytowej nie posiadam, w dodatku w ostatnim czasie przeprowadziłam się z powrotem do rodziców...

Praca? - czy po niespełna czterech latach na tym samym - niegdyś wypragnionym - stanowisku w jednej z najlepszych ponoć firm, można mówić o wypaleniu zawodowym? Bo jeśli nie, to ja nie wiem jak to nazwać...

Aparycja? - do niedawna naprawdę się sobie podobałam. Serio. Mimo wielkiego nosa, cienkich włosów i łyd jak u Pudziana szczerze mogłam powiedzieć sobie przed lustrem, że jestem "niezła" i na brak pewności siebie nie narzekałam. Ale coś poszło nie tak... W ciągu jakiegoś roku moja uroda poszła w złym kierunku. Teraz widzę brzydką cerę, pierwsze zmarszczki, jakby pełniejszą twarz i stale smutne oczy. Nie wspomnę już o dodatkowych kilogramach tu i tam, których wcześniej nie było.

Facet? - twierdzi, że nie wyobraża sobie beze mnie życia. Problem w tym, że ja bez niego owszem....

Mogłabym wymienić jeszcze szereg innych, mniej lub bardziej ważniejszych aspektów, które mnie ostatnio rozczarowują, dołują, przyprawiają o łzy w oczach, kiedy tylko o nich pomyślę. Ale jaki to ma sens?... Najgorsze, że kompletnie nie wiem, co mogłabym zrobić w tym momencie ze swoim życiem... ba! co mogłabym zrobić w ogóle.

Kiedyś, kiedyś - po trwającym dość długo strasznie ciężkim dla mnie czasie - obiecałam sobie, że nigdy więcej nie pozwolę sobie zmarnować choćby miesiąca mojego życia. Nie sądziłam, że tak szybko "zatęsknię" i na własną prośbę powrócę do podobnego "bagna".

Nie jest dobrze. Brak perspektyw poprawy.

No ja pierdykam, co jest qwa ze mną nie tak?

Miałam zabiegany i kompletnie niewyspany weekend. Od jakiegoś czasu wiedziałam, że będzie tak wyglądał, więc WSPANIAŁOMYŚLNIE wzięłam na poniedziałek i wtorek urlop. Poniedziałek - na odespanie. Wtorek - na rozruch po. Plan - po przebudzeniu w samo południe - na dziś był prosty jak widły sterczące w gnoju: leżeć i pachnieć (z naciskiem na leżeć). I tu wolność Tomku w swoim domku: książki, netflix, herbatka, kawka, śniadanko w łóżku, znowu książki, maseczki, odżywki, muzyka, jeszcze więcej książek i spacerek do parku, co by nachapać się witaminy D w ten cudnie słoneczny URLOPOWY poniedziałek. 

Co mi z tego wyszło? A no nic, ale za to mam wyszorowane podłogi, wyodkurzane dywany i dywaniki, wymyte okno, wyprane wszystko, co było do wyprania, wyczyszczone szafki, szafy i szuflady z wszelkiego rodzaju "przydasiami"... UWAGA - nawet żem samochód posprzątała. 

Tak. 

Oszalałam.

Dlatego teraz, o 21:30, czasu jak najbardziej polskiego, z premedytacją nalałam do kieliszka wino białe, półwytrawne, wzięłam z półki książkę, która od zakupu (a więc jakieś 3 lata) stoi i oczekuje na zainteresowanie i nie zamierzam już robić zupełnie NIC. Tylko czytać i pić białe wino. Niech się dzieje co chce.

.... no cóż pan zrobisz, jak nic pan nie zrobisz...  

Jesień - ja naprawdę Cię lubię. Serio. Nawet powiem Ci więcej - wolę Ciebie niż Lato. Tylko mu się nie wygadaj! I tak już mamy "na pieńku" odkąd przypieczona zostałam od stóp po (zbyt wysokie) czoło, będąc raptem godzinkę na kajakach w taki niewyobrażalnie, bezczelnie słoneczny, sierpniowy poranek. Lubię jak deszcz sobie pada, jak liście przybierają kolorowo-wojenne barwy; jak w jesienny dzionek wyjdzie kawałek słońca i wszyscy się cieszą w zachwycie jak dzieci, bo "Złota Polska Jesień za oknem". I to właśnie dla Ciebie mam cały regał książków i dwie szafki kubków, a ćwierć pensji wydaję na herbatki wszelakich smaków polno-orientalnych... 

Tylko widzisz... Niepotrzebnie tę Depresję ze sobą tu nam ciągniesz. A weźże Ty ją zostaw po tamtej stronie Kuli. Na cóż ona tutaj... Niech sobie pobędzie sama ze sobą, niech się franca przekona, czy to tak fajnie...

Jeśli jeszcze raz usłyszę od jakiejś fanki Perfekcyjnej Pani Domu, że "taki metrażyk, to ona by w pół godzinki wypucowała", to jak Matkę Naturę kocham - ucho tej pucolnie odgryzę. Zaczęłam skoro świt, o 10:00, powyciągałam każdą odzież z każdej szufladki tych paskudnych "Juskowych" mebli (od razu spieszę z tłumaczeniem, że do producenta absolutnie nic nie mam, po prostu owy komplet nie bardzo przypadł w me gusta). Wstawiłam pranie. Odkurzyłam każdy zakamarek pokoju, pozbyłam się na wpół uschniętej - na wpół przerośniętej natki pietruszki z parapetu, niewyrośniętego szczypioru (nie licząc kilku zielonych "nitek" sterczących ponad ziemię na całe 3 cm) i niezbyt atrakcyjnie wyglądającej doniczki, w której już nie pamiętam co posiałam, w każdym razie na pewno już nie wyrośnie. Na zegarku dochodzi 13:00, a ja zdjęłam firankę i staram się wziąć rozpęd do umycia okna, w którym - jeszcze trochę, a nie będę musiała rolet zasuwać, bo i tak niewiele przez nie wpada już światła. Po wczorajszym gotowaniu kuchnia woła o pomstę do nieba (nie pytajcie). Tylko łazienka w miarę się trzyma, choć kafelki też wypadałoby przeszorować.

A mnie się tak nie chce... Chłop mój u rodziców na działce od godziny siódmej popierdziela w te i wewte niosąc pomoc rodzicom kosiarką, grabkami, siekierką i innymi narzędziami zbrodni. Natomiast ja, zamiast korzystać z soboty dla siebie i wylegiwać się z książką i kubkiem herbaty, ozdobiona dodatkowo maską na twarzy, to udupiłam się w to całe SPRZĄTANIE. 

HELP MI PLIS

A jakby ktoś chciał i pragnął bardzo podziwiać, jak rozwija się i raczkuje mój fanpejdż na fejsiku, to może wyszukać sobie "Nietuzinkowość w praktyce". Krytyka (zwłaszcza ta konstruktywna) mile widziana. Wyrozumiałości jednak - to dopiero kilka postów, pazurki pokażę niebawem.