Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Paulina18letnia

Piątek - zjadłam kilka ciastek przez siebie upieczonych (miały być na dziecka)

sobota - moje imieniny, zjadłam ciasta, sałatki z majonezem... ale poćwiczyłam!

niedziela jedyna zbrodnia to obfity obiad, nie przejadłam się ale dość tłusto! poćwiczyłam solidnie, 7 poty wyciskałam przy zumbie przed tv ok 15min + ćwiczenia ok 12min. jak dla mnie sukces. na noc mała kolacyjka, sałatka ale grecka :)

dziś zbrodnia to zjedzenie sałatki z majonezem rano, dziecko dało mi tak popalić że nie miałam ochoty nic robić a byłam głodna, zjadłam też pół gruszki a dwie godz potem sałatka z serkiem wiejskim i warzywami jak w greckiej. kawa z mlekiem.

idealnie nie ma też dziś. Ale duża poprawa. w porównaniu sprzed paru dniu jak jadłam co pod ręką miałam, tony słodyczy, słodkie picie... dużo jedzenia! to teraz przyjmuje 1/3 pewnie tych kcal.. 

Generalnie dziś pogoda nie nastraja mnie do niczego, ale może jak mąż wróci to się poruszam trochę. waga nie spada no ale nie ma co się dziwić. 

mimo wszystko dalej się staram. Bo czuje się lepiej! lżej... może spadku wagi nie ma jakoś za specjalnie.. ale ta moja waga nie jest zbyt dokładna, poza tym nie ważę się o jednej porze

Dziś za rady co do pielęgnacji ciała, spróbuję ten sposób z kawą, tylko za bardzo nie rozumiem, mam do fusów z kawy dodać cynamon??

No i tak kolejny dzień, więcej wiary w siebie.. ale inne pytania się na język na suwają jak np. czy możliwe by ciało po schudnięciu wyglądało ładnie... przy takiej nadwadze i w wieku 26 lat...

no ale to się okaże dopiero... 

jak za dużo o tym myślę, to zawsze schodzę na złą drogę.

nie poćwiczyłam wczoraj, dziś znów taki zamiar.. ehh

Dziękuję za wszelkie wsparcie jesteście Kochane <3

biorę się za dom, dużo nie mam, ale ogarnąć trzeba, śniadanie zjeść... 

Dzień nr 2

jeszcze sie trzymam, ale mamy g. 11. Muszę conajmniej dać radę 2 tyg, potem jakoś idzie do przodu... jak nie wytrwam... to tylko będę zaczynać i zaczynać, a waga coraz większa.

Chcę Wam gorąco podziekować za wsparcie! niestety szczerze to jeszcze jestem niedowiarkiem więc nie będę opisywać jaka to ja silna w postanowieniach jestem bo bym kłamała. A nie chcę.

Dziś stanełam na wagę okazało się że wczoraj była źle ustawiona i nie ważę 107 ale 104, no max 104,5. Popatrzyłam na tą wagę i mówię "o ty łajzooo" po chwili milczenia "dziękuję".

Bo gdyby nie ten widok jeszcze bym się tak nie pogrążyła i do  roboty nie wzieła :p

miałam ćwiczyć ale tego nie zrobiłam, dziś też mam zamiar ale pewnie się nie wezmę do roboty bo zawsze coś. Pamiętacie że ja zawsze biedna pokrzywdzona nie mająca czasu.. taaa nie mająca czasu... chcieć to móc. Za mało chcę... nie wiem. bo sama siebie nie rozumiem. 

Trzymam za Was kciuki dziewczęta! 

nie wiem po co piszę, skoro i tak ciągle albo stoję w miejscu albo tyję..

ale jednak piszę. Choć dobrze wiem, że nie schudnę nigdy więcej niż 10kg. bo co trzymam dietę to nie mam siły iść dalej.. i znów źle.. znów waga idzie w górę. więc nie obiecuję że zawezmę się i schudnę! bo zbyt dobrze siebie znam. Jestem słabą istotą choć na taką nie wyglądam. 

Ale też nie będę kłamać że nie chciałabym zejść z rozm 48 na 38... no już 40  by mnie zadowoliła... nie tak dawno bo może ze dwa miechy temu było 44 a teraz znów 48.

staram się więcej ruszać, zajmować głowę czym innym a nie tylko tym by wziąć michę ulubionego pokarmu, wł tv leżeć i jeść i żyć w obłokach.. jakby było fajnie gdyby...

No ale co zrobić jestem naprawdę osobą nie fajną w moim odczuciu. Ciągle mam wahania samopoczucia. Wkurzam się, płaczę... nie radzę ze stresem. 

Mam sto wymówek na minutkę by się usprawiedliwić. a tak naprawdę nie ma usprawiedliwienia na lenia! idealizuje się często tak zauważyłam, wmawiam sobie że mam źle i ciężko. a nic z tym nie robię. I tak ciągle to samo.

Wiecie co jest najgorsze? że ciężko sie aż tak zmienić. to nie kwestia postanowienia i już. Bo dziś mam siłę, a jutro nie jest w stanie mnie nic na tyle ucieszyć i pocieszyć bym dalej walczyła. 

Mam okropne kompleksy... okropne.. teraz to widzę. Często nie dociera do mnie to co ktoś mówi bo wtedy zamykam się w skorupie i znów użalam jak ja to mam źle... 

nie powiem że nic w tym nie ma. Bo jest. Nie wiem czemu, ale co bym nie zrobiła (staram się) dostaję po dupie.. więc przestaję mówić, nadal się staram ale nie do przesady i żyję z myślą "to się nie zmieni".