Ostatni mój wpis był dawno, dawno temu, przy wadze 66 kg. I co? I d**a! Co ja bym dała, aby znów tyle ważyć! Oczywiście znów pofolgowałam sobie i waga dobiła niedawno 79 kg.
Dobrze, że nie dopadł mnie pełen efekt jo-jo, bo nie przekroczyłam wagi sprzed dwóch lat, tj. 86 kg, ale kurde mało brakowało. F**ck!!! Powrócił "dobry" Dukan i teraz moja waga wynosi 75,8 kg, ale ile jeszcze przede mną zrzucania... Nie wiem co się ze mną dzieje, ale potrafię wytrzymać dietkowo dzień, dwa i nagle /najczęściej wieczorem/ tak jakby mi odcinało myślenie. Automatycznie wrzucam w siebie buły z ketchupem i tłustym, żółtym serem oraz słodycze. A rano - ogromne wyrzuty sumienia. Gdzie moja silna wola sprzed 2 lat, kiedy to trzymałam się Dukana ściśle przez pół roku! Przez pół roku nie tknęłam tego, co niedozwolone. SILNA WOLO WRÓĆ!!!
Nie widzieliśmy się od 25 marca tego roku. No przepraszam - widzieliśmy się od czasu do czasu przez skype'a. Ciekawe jak to będzie po jego powrocie. Mam nadzieję na jakieś 2 tygodnie miodowe, pełne namiętności 
i całkowitej zgody. Bo potem, to pewnie znów dopadnie nas szara rzeczywistość i pierwsze niesnaski - jak to w każdym małżeństwie. Ale przez pierwsze tygodnie mam nadzieję na pełną sielankę i może znów poczuję motyle w brzuchu?
Do powrotu męża na pewno nie osiągnę wymarzonych 60 kg /tak jak sobie założyłam/, bo wiele czasu zaprzepaściłam, ale i tak nie jest źle. Sukcesywne ćwiczenia robią swoje, bo mimo grzeszków dietkowych i tak ciało się wysmukla i ja to po sobie już widzę. Dlatego mam nadzieję, że dietę będę trzymać już bez potknięć i że powitam męża z piękną sylwetką /choć już i teraz nie jest z nią tak źle :)/. 
aby nie
„zajeść”. Tak strasznie się męczę! 
/zresztą pewnie też niejedna z Was/. Na razie mi się udaje, ale to dopiero 4 dni za mną. Dlatego jestem
ostrożna i mało pewna siebie. Przecież na początku sierpnia moja waga
wskazywała 66,8 kg. A ja zamiast ciągnąć dietę dalej, jak zwykle ją przerwałam.
Czy teraz wytrwam? BARDZO BYM CHCIAŁA… Już pomijam, że kiedy odchudziłam się z
Dukankiem po raz pierwszy do ok. 56 kg, to obiecywałam sobie solennie, że będę
miała już kontrolę nad podjadaniem i kilogramami. I co? Jak zwykle nie wyszło
/dobrze chociaż, że nie wróciłam do wagi sprzed diety/. A czy teraz wyjdzie?
Zobaczymy…
pokazała 69,1 kg. Z jednej strony bardzo się cieszę, ale z drugiej - mam wielkie obawy, czy znów się nie złamię. Poza tym to na razie mały spadek, dużo jeszcze do zrzucenia, a tak mało czasu mi zostało. Codziennie ćwiczę z killerem Ewy Chodakowskiej - z początku było bardzo trudno, ogromne zakwasy, ale mimo bólu ćwiczę codziennie i z każdym dniem jest mi coraz łatwiej /choć dopiero 4 treningi za mną/. Potrzeba więcej czasu i treningów abym wykonała wszystko z treningu - chodzi mi zwłaszcza o kardio - trzecie kardio z treningu na razie nie jestem w stanie wykonać w pełni, ale tak jak radzi Ewa, nie odpoczywam, tylko truchtam w miejscu jak ona np. robi pajace, czy sprint. Ale to tylko jeśli chodzi o trzecie kardio w treningu, pierwsze i drugie wykonuję zgodnie z płytką. W końcu nadejdzie ten dzień, że cały trening wykonam od A do Z. 
Podsumowując - walczę, trzymam dietkę /jak zwykle Dukan na tapecie/, ćwiczę w pocie czoła i mam nadzieję, że pod koniec października będę jak najbliżej 60 kg i powitam męża z dumą. 
Dziś pokazała mi 67,4 kg. No złośliwa jedna, no!!! 
Pewnie ten wzrost przez dni protein z warzywami,
ale i tak to denerwujące!!! Jak każda osoba odchudzająca się chciałabym widzieć codzienny spadek, choć malutki, ale spadek. Przecież codziennie mam jadłospis zgodny z dietą, ćwiczę, nie podjadam, opieram się pokusom i co? 
PA!!!
Skóra pali mnie wtedy jak diabli. Nie oczekuję wielkich zmian, ale na pewno mi to nie zaszkodzi. Może kiedyś doczekam się takiego brzuszka:
