Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Dobranoc

Cześć Dziewczyny. Dzisiaj mijają 3 miesiące mojej diety. Diety, która zmieniła i cały czas zmienia moje życie. Najpierw różnice pomiarowe z ostatniego miesiąca. Spadło mnie 8,4 kg.. Byłoby -10, ale niestety, mam @@@@@, woda i te sprawy i w efekcie przybyło mnie 2 kg. Ale schodzi już ten nadmiar. ;)

Tutaj natomiast efekty mojej całej, trzymiesięcznej diety. Jestem cholernie z siebie dumna...

Cześć Dziewczynki. Zacznę od tego, że... osiągnęłam wagę dwucyfrową! Nie mam już trzech cyferek na wadze.. Ale dwie. Jakie to uczucie? Coś niesamowitego. Zrzuciłam z siebie taki kamień u szyi, dosłownie... Za mną już prawie 25 kilogramów. To niesamowite. Ostatnio pomyślałam, kurczę, nie minęły nawet 3 miesiące, a za mną tak dużo. Moje życie uległo zmianie. Cały czas w biegu. Planuję jeszcze teraz wstawać o 5.30 i zacząć biegać, truchtać może, ale po prostu robić coś w tym kierunku. Do pracy idę na pieszo, wracam na pieszo, wchodzę do domu, zostawiam rzeczy i idę na długi spacer po lesie. Wracam do domu, chwilkę usiądę, zjem kolację i jadę na rower. Czasem brakuje mi dnia, żebym mogła robić to wszystko co chcę. Naprawdę. Cały dzień w ruchu. 

Kobietki, chciałabym się Was o coś poradzić.

W październiku ubiegłego roku poznałam przypadkowo przez internet chłopaka. Bardzo zależało mu, by się ze mną spotkać, ale byłam stanowcza, mówiłam, że nie, że mam chłopaka. Zresztą, ja nawet z nim nie flirtowałam, rozmawiałam normalnie.. Ostatnio znowu się zgadaliśmy. Opowiedziałam mu o zerwaniu.. Szybko przeszliśmy na kontakt sms-owo telefoniczny, Przez gadanie z nim przez telefon nie dosypiam. Wiem, że jemu bardzo zależy, cały czas mi to mówi.. Dobrze, wiem, to troszkę chore, te całe relacje przez internet. On wie, że ważyłam 122 kg. Ale wydaje mi się, że podejrzewa, że teraz ważę dużo mniej niż teraz. Wiecie, uświadamiam go często, żartem, że nie jestem szczupła. On niby mówi, że to mu nie przeszkadza, że nawet mógłby mi ułożyć dietę, bo zna się dobrze na tym. Ale i tak mam wrażenie, że zdjęcia na fb nie ukazują tego, jak ja teraz wyglądam. 

Zaprosiłam go na wesele za 2,5 miesiąca. Myślę, że to taki czas, podczas którego schudłabym na tyle, że czułabym się o wiele lepiej.  Ale Dziewczynki... Wychodzą teraz wszystkie moje kompleksy.. On jest taki fajny, zupełnie inny niż H. Dogaduję się z nim doskonale, on sam powiedział, że on widzi, że jestem idealna dla niego. Ale czasem myślę, że powinnam mieć przeciętnego faceta, takiego wiecie, ani to przystojnego, ani mądrego, bo takiego nie zasługuję. Moja mama mówi, że ostatni związek strasznie mnie zdołował i nie mogę tak do siebie podchodzić. Że powinnam spotkać się teraz. A ja tak się boję, tak bardzo boję.. Co więcej, przez to jak H. mnie oszukiwał, mam wrażenie, że nic co mówi ten, nie jest prawdą. Mama mówi, że ten facet nie jest głupi i jeśli powiedziałam mu, że wazyłam 122 kg i że teraz też nie jestem szczupła, to jego wyobraźnia na pewno działa. I nie spodziewa się figury modelki. A ja tak się boję, tak strasznie się wstydzę. On chce się spotkać wcześniej, ja chciałabym jakoś za 2 miesiące, spotkać się ze dwa razy przed weselem. Czuję że weszłam w gówno, że on zaraz będzie stał pod moją pracą, żeby zobaczyć jak wyglądam i chociaż wie, że próbuję schudnąć, to powie mi "spadaj mała", a ja przeżyję największe upokorzenie życia. Może to tylko kompleksy? Może po prostu teraz wychodzi, jak kilka lat mojego ostatniego życia wpłynęło na moją psychikę? Z drugiej strony, skoro tak naprawdę taki większy kontakt mamy od tygodnia... To chyba nie muszę od razu lecieć na spotkanie? Wiecie, teraz to chyba nie jest dla mnie dobry moment. Ja nie ufam, ja nie wierzę... Ja się boję odrzucenia. Zresztą, staram się nie okazywać jakiejś wielkiej inicjatywy, widzę, że to jemu zależy. Ale ja tak strasznie boję się jego rozczarowania...

H. ustawił sobie na facebooku status "w związku" z tą panią. Komentarze przepełnione zażenowaniem. Cholera, zostawić dzieci, dla 12 lat młodszego faceta? A on? Zrezygnował z mieszkania, dobrej pracy, już o sobie nie mówię, dla takiej baby. Dobre. :D Co śmieszne, usunął mnie z fb. Szczyt dziecinady.

Ostatnio spotyka mnie tyle miłych rzeczy... Codziennie słyszę na swój temat tyle komplementów, w pracy co chwila ktoś do mnie podchodzi, mówi, że schudłam, że promienieję z dnia na dzień, że się robię z dnia na dzień piękniejsza. Jakie to miłe.. Mam dosłownie codziennie cudowny humor i masę energii. Chyba to zerwanie wyszło mi na dobre. Ba! Ono na pewno wyszło mi na dobre. Przyjdzie dzień, gdy spotkam miłość mojego zycia a teraz pora skupić się na sobie. Dieta, praca, studia.

Jutro spotykam się z moimi przyjaciółkami. Każda z nas zaczęła właśnie nowe życie- bez swoich facetów. Ostatnio widziały mnie miesiąc temu, ciekawe, czy zauważą, że mnie ubyło.

Cudowny prezent na moje 24 urodziny! 20 kg mniej.

A H.? Przeprowadził się na drugą stronę województwa z tą panią.. Ona zostawiła swoje dzieci. Jak dobrze, że już nie chcę z nim być. I się odcięłam. Tak jak on przegrał życie, to ja wygrałam. Idę na magisterkę od października! Gdybym była z nim na pewno bym nie poszła. Będzie dobrze.

2 miesiące na diecie? Wow. To naprawdę ja? Tak! Dieta stała się już stylem mojego zycia. I dobrze mi z tym. Pora na małe podsumowanie.

Odchudzanie zaczęłam 15 kwietnia z wagą 122 kg. Pamiętam siebie wtedy. Zdołowana, przygnebiona, wstydząca się wyjść na ulicę. Nie sądziłam, ze po tylu latach bezkutecznego odchudzania mogę schudnąć. A MOGĘ! Okazało się, ze zmiana nawyków żywieniowych naprawdę działa. Dzisiaj ważę 105,1 kg, czyli o blisko 17 kg mniej (bez 0,1). Mam wrażenie, że chociaz przede mną jeszcze długa droga do celu, jestem inną osobą. Mimo przykrych sytuacji, które w tym czasie mnie spotkały, jestem osobą o wiele, wiele pewniejszą siebie. Zalezy mi na tym, żeby ładnie wyglądać. Dbam o siebie. Wchodzę w spodnie, które czekały na lepsze czasy, nieuzywane w szafie. I te czasy teraz nadeszły. Ha, co wiecej, żeby je założyć, musze nosić pasek!

Moją zmianę widzą już wszyscy, co jest bardzo, bardzo motywujące. Waga w tej chwili spada wolniej, ale wymiary dalej maleja, a to chyba najwazniejsze.

Podsumowując:

Mogłyby w końcu centrymetry z ramion bardziej spadać, bo je mam właśnie najbardziej otłuszczone, ale chyba trzeba na to po prostu cierpliwie czekać. Z biustu spadło mi sporo, ale nie zapominajmy, że jesli chudniemy z pleców to wynik w tym miejscu jest właśnie przez te plecy niższy. Najwazniejsze jest to, że zmieniam swoje zycie, ruszyłam, a dwa miesiące minęły szybko. Mogłam stac w miejscu i nic nie zrobic, a jednak zmieniłam i to duzo. Dziewczyny, warto! I nie jest to tak ciężkie, jak się wydaje. Trzymajcie kciuki, zeby za kolejne dwa miesiące również mogła się czymś pochwalić. I kto wie, może wtedy wstawię zdjęcia porównawcze? Chyba nie mam takich z wagą dokładnie 122 kilo, ale moze coś się znajdzie. :)

Prawie miesiąc nie pisałam. Nie rzuciłam diety, trwa nadal. Za mną prawie... 17 kg. W poniedziałek, albo jutro wykonam pomiary. W końcu dwa miesiace diety za mna, a jest z czego zrobić podsumowanie. 

Jeśli chodzi o H.. Trzy tygodnie po rozstaniu poczułam się dobrze. Pełna energii. Ból, a raczej niesmak, po tym co zrobił, był nadal, ale czułam się fantastycznie. Euforia. Budziłam się i zasypiałam w fantastycznym humorze. Od jakiegos tygodnia znowu mi przykro. Przykro mi, że to wszystko tak wyszło. Ale to chyba normalne, raz jest lepiej, raz gorzej. Ale jeśli już teraz pojawiaja się dobre momenty, to nie jest źle. Czasem zdarza mi się płakać. Ale odzyłam, to na pewno.

Nie mogę tylko zrozumieć, jakim on skurwielem się okazał. Wyobraźcie sobie, że raz przyjechał do mnie zabrać transporter dla kota. Ja tego tematu (zerwania) nie chciałam zaczynać. On zaczął. Zapytal się, czy nadal jestem na niego zła. Ja powiedziałam, ze zrobił to w bardzo złym momencie. Niby na zerwanie nie ma dobrych momentów, ale zaraz po zaręczynach? Gdyby zrobił to dwa lata temu, byłoby chyba inaczej. Nasz związek wtedy wyglądał inaczej. I powiedziałam mu jeszcze, ze jest mi przykro, ze zdradził mnie z najwiekszą kurwą w miescie. Zaczął mi się smiać prosto w twarz. Powiedziałam mu, że jest po prostu głupi i bardzo mi go żal, bo jest jednym z wielu jej.. kochanków? Powiedział śmiejąc się, że on tego słuchał nie będzie. Boli mnie to, że on mógł tak nawywijać, a ja nie mam prawa powiedziec mu, co czuję.

Po tej rozmowie chwilę później dostałam sms. Że on chce teraz korzystać z zycia. A jesli złapie chorobę weneryczna, to nawet teraz nie będzie wiedział od której..... Powiedziałam mu, że daje mu czas do piatku na oddanie moich ostatnich rzeczy. Wysłał mi bezczelnego sms-a: "a co będzie po piątku?".

Oczywiście rzeczy nie oddał, nawet nie spakował ich. Odczekałam jeszcze tydzień i zapytalam się, co z moimi rzeczami. Powiedzial, że nie ma teraz czasu na pierdoły, a po tym jak mówię o tej mężatce to nie wie czy w ogóle mi je odda.

Ja naprawde nie wiem, czy on zawsze taki był, a ja tego nie widziałam... Jest podły... On zawalił mój cały swiat i jeszcze nie chce mi tego wszystkiego ułatwić. ja tego wszystkiego nie rozumiem. Teraz też widzę, że nasz związek, chociaż wydawał mi się być jeszcze niedawno idealny, wcale taki nie był. Traktowałam go jak dziecko, opiekowałam się nim. Musiałam być pijana, żeby iść z nim do łózka. Żal.. No przecież to nie powinno tak wyglądać, ale widzę to dopiero teraz.

Mam nadzieje, że przyjdzie taki dzień, że będę szczęśliwa. Z kimś kogo będę kochać całym sercem, z wzajemnością. Kogo będę kochać tak bardzo, że będę się śmiać myśląc o związku z H. Chociaż czasem boję się, że czeka mnie staropanieństwo. :D Wierzę w to jednak, że moja przyszła miłość gdzieś na mnie czeka i zmierza w moim kierunku tak szybko, jak tylko to mozliwe.

Schudłam, staram się teraz ładnie ubierać, malować zawsze jak wychodzę z domu. Jestem opalona, włosy mi w końcu urosły. Bardzo się zmieniłam i zauwazam, ze po okropnie długim czasie.. faceci się za mna oglądają! Oczywiście jeszcze długa droga przede mną, ale cholera, ja się czuję atrakcyjna. To rozstanie z H. zupełnie nie sprawiło, że się zaniedbałam. Wręcz przeciwnie.