Proces ten przebiega już od dłuższego czasu i miał kilka faz, lecz dzisiaj śmiało mogę powiedzieć, że przekroczyłam Rubikon. Nie byłam świadoma co, jak i ile jem. Dopóki mój organizm rodził dzieci, pracował, denerwował, spalał, latał, uprawiał sex..... to było w moim przypadku totalnie bez znaczenia. Problem zaczął się gdy dzieci wyfrunęły, pracę utraciłam drugi raz, klimakterium, związana z tym u mnie depresja i odlot jedynego mi przez 37 lat człowieka, na którego liczyłam myśląc o wspólnej tzw.starości. Gotowałam smacznie, chociaż prosto, bez specjalnej urody, estetyki. Nigdy nikt nie zostawiał na talerzu mojego jedzenia, chociaż stół był pełny i nie skąpiłam nawet w czasach minionych, kartkowych. Człowiek był bardzo kreatywny i potrafił wymyślać potrawy ze śladowymi ilościami mięsa czy nauczył się peklować, robić wędliny i je wędzić. Polak Potrafi i ja z pomocą Babci, Mamy, Ciotek, które przeżyły okupację, Lwów, handel ze wsią też nie dałam się zjeść stanowi wojennemu i liściom laurowym na półkach. Zioła, nalewki, zaprawy, kiszonki, dżemy, powidła czy konfitury nie były mi obce. Tak samo jak wszelakie pierogi, gołąbki czy zapiekanki. Ale smakoszem nie byłam. Smakosz to jest dla mnie ktoś kto je na ślicznym talerzu, niewiele, długo, rozcierając o podniebienie każdy kęs, cieszący oczy i zmysł powonienia potrawą.
Aktualnie trwa u mnie ten proces. Przeczytałam kiedyś w książce Zbyszka Ryżaka z Krakowa "Efekt jojo w motywacji", że warto zrobić sobie ćwiczenie i zacząć dostrzegać otoczenie, np. poszukując po drodze do pracy koloru niebieskiego, albo wziąć rodzynkę, wąchać ją, obracać, obserwować, przegryźć, zamknąć oczy, smakować, żuć i zastanawiać się jakie są nasze doznania. Zastosowałam to z grejfrutem i jakież było moje zdziwienie, gdy zdałam sobie sprawę, że zapach jego jest słodki, że może być płaski i z dziubkiem, że może być lekki i ciężki, że może być gładziutki i z pomarańczową skórką. Od tej pory wkroczyłam na ścieżkę Świata SMAKOSZY!
Mało a dobrze, smacznie, pięknie, wykwintnie, kolorowo, świeżo, urozmaicenie......
Dlaczego, uważam że przekroczyłam Rubikon? Zrobiłam dzisiaj pierwszy raz oficjalną zamianę śniadania w diecie, zamiast kanapki z marchewką itp. wybrałam kanapki z serkiem, awokado i ogórkiem. Pewnie kiszony lepiej by tu smakował, ale w domu były tylko zielone gruntowe. To jeszcze nie byłoby jakimś wyczynem ale zrobiłam zdjęcie produktom i serek wypadł mi jakiś blady, posypałam go papryką cayen, zrobiłam kanapki i znowu było mi jakoś w wyglądzie mdło, więc ogórki posypałam pieprzem a awokado na serku lubczykiem. Zrobiłam zdjęcie. Mam nadzieję, że uda mi się załączyć do potrawy. Zamknęłam oczy i.....stałam się SMAKOSZEM. Za oknem słońce. Idę nad morze. nasze morze, będziem wiernie ciebie strzec, ......mamy rozkaz cię utrzymać albo ...z honorem lec...... Z pieśnią nie na ustach, lecz w myślach idę. DOZO.
Każdy pewnie ma miejsca, które darzy specjalnym sentymentem. Taką Moją Miłością jest Andrychów, miejsce moich pierwszych samodzielnych kroków, wyborów, uczuć, zwycięstw i porażek. Byłam szczęściarą, że rodzice wybrali akurat to miejsce na moją edukację szkolną, na moje dojrzewanie, dorastanie i odkrywanie świata. Świat jest ogromny,ale też jest jedną wielką wioską. Wszędzie dzieci odkrywają swój świat, poznają reguły nim rządzące, uczą się przyjaźni, czują pierwsze palpitacje serca i smak pocałunku. Andrychów był areną moich zmagań ze światem przez cały okres szkolny. Przyjechałam do niego, gdy miałam 6 lat i odjechałam, jak się okazało później, na zawsze, gdy skończyłam 17-ście. Andrychów było to miasteczko, nad rzeczką, na tle kwitnących sadów Pańskiej Góry, z przemysłem lekkim i ciężkim, z horyzontem zasłoniętym górami. Gospodarze miasta i Ci mi współcześni i przedwojenni urządzili go dla wygody jego mieszkańców. Andrychów należał do zaboru austriackiego, w którym kultura polska nie była niszczona i rozwijał się w swoim naturalnym, sennym tempie. My przybysze z zewnątrz, potrzebni do rozwijającego się przemysłu, zasiedlający tzw. stalinowskie bloki z lat 50-tych, byliśmy obcym elementem ale i wyzwaniem.Wnosiliśmy powiew świeżości, nowego, wielkiego świata. Mój pierwszy kontakt z Andrychowem był bolesny. Wyszłam na podwórko, przed dom i zobaczyłam dziewczynkę, później moją szkolną przyjaciółkę Hankę i chcą do niej zagadać, powiedziałam, że tato obiecał mi, że pójdziemy na "Pańską Górę". Dla mnie było oczywiste, że gdy się gdzieś wyprawia w niedzielę z ojcem, to jedzie się tramwajem, więc powiedziałam, że pojadę z rodzicami tramwajem. Do dzisiaj nie mogę zrozumieć dlaczego, czy to jej śmiech, mój upór przy swoim zdaniu, czy coś innego spowodowały, że ten kontakt z "tubylcem" zakończył się okrągłym sinym śladem na moim przedramieniu jej mleczaków, mimo mojej czerwonej kurteczki i nowym dla mnie przymiotnikiem - głupia. Wiedziałam co znaczy słowo durna ale głupia było odkrywcze, tak jak i meszty ( płócienne bez sznurówek tenisówki). Ja wyszłam na pole, Hanka na dwór..
U
