witam w ten deszczowy dzień.U mnie średnio z dietkowaniem i ćwiczeniami,za to z pracą ledwie wyrabiam,bo tylko weekendy jestem razem z mężem i nadrabiamy zaległości z całego tygodnia w tym co trzeba koniecznie zrobić.W sobotę mamy jechać na rocznicę komunii siostrzenicy męża,ale coś samochód szwankuje i nie wiadomo czy to wypali.Weekend spędziliśmy razem z mężem i było cudnie,a dzisiaj znów pojechał na delegację i muszę czekać na niego do piątku,dobrze że później ma dwa tygodnie wolnego.Tak,że jeżeli ten wyjazd wypali to po tym tygodniu wrócę dopiero w czerwcu.pozdrawiam.oto ja zdjęcie zrobione przez i dla męża
,co to będzie,bo tylko on nas utrzymuje,pocieszenie jest takie,że nie ma daty więc niewiadomo kiedy to nastąpi i to życie w napięciu i czekaniu,nie wiem ale jestem dobrej myśli że nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło.Mąż dalej jest na delegacji i przynajmniej tam pracę ma i na razie tak musi zostać.
witam dziewczyny trochę mnie tu nie było,ale w poniedziałek byłam na zmianie opatrunku i dowiedziałam się,że za dwa tygodnie ściągną mi szwy,a będzie co bo mam ich 10.Przez weekend przeszłam od załamania do tęsknoty,bo to był weekend poważnych rozmów z mężem i po tym stwierdzam,że będzie dobrze,nawet teściowa do mnie zadzwoniła.Mąż wie,że tym razem nie będzie przelewek.Myślę,że w końcu do niego dotarło,że rodzina jest najważniejsza i że ma wspaniałą rodzinę.teraz kilka zdjęć
czy widać różnicę?pierwsze zdjęcia z dzisiaj a to wyżej jakieś 2lub 3 miesiące temu.
zaczęłam od tego ostatniego zdjęcia jakieś 83lub 85 kg,a pierwsze zdjęcie to z dzisiaj waga 73 kg i różnica jest 10 kg,jestem z siebie dumna,a jeszcze podbudowałpo mnie to,że jestem lżejsza od męża,a on jest załamany i w końcu po 6 latach ważę mniej od niego.jupi
a to nowy pupil mojej córci.życzę miłego weekendu.
.jeden plus tego to,że mam wszystkie palce i mogę ruszać.nie jest źle,a pani pielęgniarka powiedziała,że jestem bardzo cierpliwą osobą i naawet w takiej sytuacji się uśmiecham.to było miłe,a mąż się zmartwił i zrobiło mu się ciepło i nie mógł wejść po schodach,tak się zmartwił.tata też nie mógł dojść do siebie po tym co się stało bardziej to przeżywał niż ja ,a ręce mu się trzęsły.