Jak daleko możemy się zapędzić w braku akceptacji samego siebie? Na jak wiele pozwalamy innym rządzić naszym życiem? Jak mocno potrzebujemy czyjegoś poklasku by czuć,że jesteśmy cokolwiek warci?
Nie znam odpowiedzi na żadne z tych pytań. Moje życie od kilku miesięcy jest tylko wegetacją. Próbuję walczyć z samą sobą. Chcę wreszcie być niezależna. Podejmować decyzje samodzielnie, nie zastanawiając się czy znajdą one akceptację u innych.
Nigdy nie przepuszczałam,że relacja matki z córką może być tak trudna. Wyniszcza mnie to od środka. Boję się cokolwiek powiedzieć. Zanim o coś spytam w myślach wertuję słowa, których chce użyć - z obawy przed gniewem, który mogę wywołać. Mam 27 lat, a czuję się tak jakbym miała 13. Od niedawna znów mieszkamy razem. Jest trudno. Znowu jestem tą zagubioną dziewczynką sprzed wielu lat. Kłótnie pojawiają się nagle. Spadają na mnie jak z nieba. Podobnie jak pytania-szczegółowe, zawierające podtekst "powiedz mi wszystko, chcę Cię na czymś przyłapać". Podsłuchane rozmowy, otwarta korespondencja, pretensje o zasłyszane pojedyncze słowa.
Nie słucha mnie lecz wypytuje. Mówi, że nie myślę, że zachowuję się jak smarkacz, że gdyby tylko mój facet tego ode mnie zażądał zostawiłabym własne dziecko. Łzy same płyną do oczu. Bo jak powstrzymać łzy skoro ktoś powtarza Ci, że jesteś do niczego. Najgorsze jest to, że uważa mnie za bezmyślną. Wyciąga po tysiąc razy moje błędy. Nie jestem święta. Mam dużo za uszami. Zrobiłam wiele głupstw. Tylko czy wszystko co zdarzyło się w przeszłości ma żyć teraz?? Jak długo można oceniać kogoś po tym co było 2, 5 czy 7 lat temu..
Kiedy powiedziałam jej, że nawet nie zauważyła, że miałam depresję parsknęła : "Ty???"
Nie mam już siły.
Nie znam odpowiedzi na żadne z tych pytań. Moje życie od kilku miesięcy jest tylko wegetacją. Próbuję walczyć z samą sobą. Chcę wreszcie być niezależna. Podejmować decyzje samodzielnie, nie zastanawiając się czy znajdą one akceptację u innych.
Nigdy nie przepuszczałam,że relacja matki z córką może być tak trudna. Wyniszcza mnie to od środka. Boję się cokolwiek powiedzieć. Zanim o coś spytam w myślach wertuję słowa, których chce użyć - z obawy przed gniewem, który mogę wywołać. Mam 27 lat, a czuję się tak jakbym miała 13. Od niedawna znów mieszkamy razem. Jest trudno. Znowu jestem tą zagubioną dziewczynką sprzed wielu lat. Kłótnie pojawiają się nagle. Spadają na mnie jak z nieba. Podobnie jak pytania-szczegółowe, zawierające podtekst "powiedz mi wszystko, chcę Cię na czymś przyłapać". Podsłuchane rozmowy, otwarta korespondencja, pretensje o zasłyszane pojedyncze słowa.
Nie słucha mnie lecz wypytuje. Mówi, że nie myślę, że zachowuję się jak smarkacz, że gdyby tylko mój facet tego ode mnie zażądał zostawiłabym własne dziecko. Łzy same płyną do oczu. Bo jak powstrzymać łzy skoro ktoś powtarza Ci, że jesteś do niczego. Najgorsze jest to, że uważa mnie za bezmyślną. Wyciąga po tysiąc razy moje błędy. Nie jestem święta. Mam dużo za uszami. Zrobiłam wiele głupstw. Tylko czy wszystko co zdarzyło się w przeszłości ma żyć teraz?? Jak długo można oceniać kogoś po tym co było 2, 5 czy 7 lat temu..
Kiedy powiedziałam jej, że nawet nie zauważyła, że miałam depresję parsknęła : "Ty???"
Nie mam już siły.
Dżizassss.... Jestem w szoku, bo wczoraj wrzuciłam w siebie tyle słodkiego świństwa, że mało kto by to ogarnął i byłam pewna, że pojawi się dziś na wadze 60kg.
Nie chcę więcej chudnąć. Najważniejsze, i zarazem najtrudniejsze dla mnie, będzie teraz utrzymać wagę obecną. Świetnie się czuję. Nie mam wałków na brzuchu. Uda są szczuplejsze. Nogi wyglądają na dłuższe. Twarz też wg mnie korzystniej wygląda. Najbardziej się chyba cieszę z tego, że brzuch po ciąży wygląda dobrze. Nie jest idealny, bo porosły go rozstępy, ale jest płaski. Poza tym skóra już tak brzydko na nim nie wisi.
)
