Waga stoi w miejscu, ale mam poważny problem z etapem stabilizacji. Dwie uczty w tygodniu i jeden dzień proteinowy mnie przerosły. Nie daję rady. Poprzedni tydzień przebiegł w miarę grzecznie, ale w weekend byłam w Londynie i pofolgowałam sobie-zjadłam trochę słodyczy i się spiłam hehehe (tego nie żałuję ![]()
) Powiedziałam sobie, że w te dni mogę. Jestem na wymarzonej wycieczce, przeleciałam się samolotem, muszę odpocząć. I wszystko byłoby cudnie gdyby nie fakt, że nie mogę "wyjść" z tego weekendu. Jem śniadanie, obiad i kolację zgodnie z dietą, ale te słodyczeeeeeeeeeee...Nie mogę się opanować. Nie wcinam ciastek z kremem a np. biszkopty, ale powinnam pochłonąć powiedzmy 2, a nie ładować do buzi jedno za drugim. Muszę to w sobie jakoś przezwyciężyć, bo przecież nie po to tyle walczyłam. Smażone tłuste mięso mnie nie ciągnie, ziemniaki i sosik też nie, a tak je kochałam...Tylko ta miłość do czekolady jakoś przejść nie chce.Achhh ![]()
Postanawiam więc spowiadać się tutaj co zjadłam i trzaskać sobie po rękach sięgających coś słodkiego.
Może jakieś rady? Cenne doświadczenia? Na Was można liczyć![]()
) Powiedziałam sobie, że w te dni mogę. Jestem na wymarzonej wycieczce, przeleciałam się samolotem, muszę odpocząć. I wszystko byłoby cudnie gdyby nie fakt, że nie mogę "wyjść" z tego weekendu. Jem śniadanie, obiad i kolację zgodnie z dietą, ale te słodyczeeeeeeeeeee...Nie mogę się opanować. Nie wcinam ciastek z kremem a np. biszkopty, ale powinnam pochłonąć powiedzmy 2, a nie ładować do buzi jedno za drugim. Muszę to w sobie jakoś przezwyciężyć, bo przecież nie po to tyle walczyłam. Smażone tłuste mięso mnie nie ciągnie, ziemniaki i sosik też nie, a tak je kochałam...Tylko ta miłość do czekolady jakoś przejść nie chce.Achhh 
Postanawiam więc spowiadać się tutaj co zjadłam i trzaskać sobie po rękach sięgających coś słodkiego.
Może jakieś rady? Cenne doświadczenia? Na Was można liczyć
Dużo rzeczy nałożyło się na siebie. Opieka nad maludą zabiera dużo siły i czasu, ale to nie to sprawia, że czuję się jakby mnie ktoś przeżuł i wypluł. Głowę mam zajętą myślami nad swoim życiem. Nad tym co zrobiłabym gdybym mogła cofnąć czas o 3 lata. Wtedy życie dało mi szansę na totalną zmianę, na poukładanie wszystkiego od nowa, na zadbanie o swój los. Niestety dałam ciała. Wiem, że takie rozmyślanie nie ma sensu. Nie jestem w stanie cofnąć czasu. Ale taką już mam naturę. Trochę lubię takie samoudręczenie...Najgorsze jest to, że nie mam z kim o tym pogadać. Najważniejsza osoba jest barrrrdzo daleko stąd i nawet nie mam możliwości spytać co o "nas" myśli. Najchętniej wywaliłabym z siebie wszystkie żale, powiedziała co leży na sercu i czekała na rezultat. Boję się podjąć jakąkolwiek decyzję. Zastanawiam się cały czas czy ja aby nie uległam wyimaginowanemu obrazowi faceta, którego cały czas kocham. Może on wcale nie jest taki doskonały i nie warto rezygnować z obecnego związku i nie warto robić dziecku krzywdę wprowadzając do jego życia "nowego" Pana...
