Wróciłam z dalekiej, długiej podróży ... w głąb siebie ...aż mi głupio ... nigdy się chyba tak nie uzewnętrzniałam. Zaliczyłam (chyba) początki deprechy. Dzielnie walczyłam o to by stanąć mocno na nogach. Myślę, że mi się udało :)
Ostatni wpis jaki tu czyniłam dotyczył moich planów wakacyjnych. Już wtedy bujałam się ostro ze swoimi emocjami, a ponieważ jestem dzielną dziewczynką i jednocześnie super mamą, żoną, siostrą, córką, przyjaciółką, srułką, pierdułką, dziubdziułką, fiubździułką, to z uśmiechem na ustach i jednoczesną wojną w serduchu znosiłam te stany, nie dając po sobie poznać, że dzieje się coś niefajnego w mojej głowie. 
Czułam się skrzywdzona, oszukana, poniżona, zawiedziona.Oczekiwałam przeprosin i to oczekiwanie chyba mnie najbardziej przygnębiało, bo oczywiście nie miało nigdy nastąpić. Mój dobry kolega (psychoterapeuta) uświadomił mi, że wspomniane przeprosiny są tylko moją potrzebą, natomiast kobieta, która mnie tak bardzo zraniła, wcale nie musi jej odczuwać. Kolega wypunktował też moje mocne strony, nakazał mi myśleć pozytywnie i żyć dniem dzisiejszym, bez nieustannego rozmyślania : why???? why???? 
Wzięłam to sobie do serca. Codziennie jak mantrę powtarzam, że głupia baba nie jest warta moich rozmyślań. Mam przy sobie cudownych ludzi, a pozwalam by taki mól (czy mol?) wyżerał wełnę mojego życia. O nie! Koniec ceregieli. Wracam do siebie 
Zamiast cieszyć się, że mam fajowego mężczyznę w swojej własnej chałupie, superowe dzieci i siebie samą też fajną mam, to ja taplałam się w beznadziei oczekując przeprosin. E tam! W dupie mam już te przeprosiny 
Z tej sytuacji ona może odnotować tylko straty : a)straciła mnie (uważam, że to najważniejsze) b)straciła zaufanie mojej rodziny, tzn męża, synów, c) straciła honor, d) straciła twarz. Ja natomiast liczę zyski : a) wiem komu ufać, b)wiem kto zionął do mnie utajoną niechęcią, c)wiem na czym stoję (w kwestii otaczających mnie przyjaciół). Wygrałam!
Na wycieczce w Rzymie oczywiście byliśmy. Było cudownie. Pierwszego dnia zaliczyłam udar cieplny ... niemalże nie skończyło się pobytem w szpitalu. Potem już było "z górki". Zwiedziliśmy wszystko co możliwe, Objadaliśmy się makaronami w każdej postaci, pizzami i owocami, raczyliśmy winami, zajadaliśmy pyszne lody i tiramisu. Z pełną stanowczością stwierdzam, że Rzym jest pierwszy na mojej top liście miast, które koniecznie trzeba zobaczyć. Wrócę tam kiedyś .... :)
Na temat wagi milczę z premedytacją.
Oczywiście nie była to decyzja pięciominutowa. Woziliśmy się z tym od paru miesięcy, ale bardzo lekko traktowałam temat. Dopiero dzisiejsza wizyta u notariusza i podpisana z deweloperem umowa uzmysłowiła mi rangę zobowiązania. 
Oddycham, wypoczywam, relaksuję się. Jest dobrze. Ostatni miesiąc jechałam na rezerwie .... nie! to nie była rezerwa tylko nędzne opary. Zbyt dużo miałam na głowie. Z jednej strony - hurrra! Wspaniale. Wiadomo : jestem potrzebna, sprawdzam się; są wymierne korzyści w postaci uśmiechniętego całą gębą konta. Z drugiej : buuuu! Na nic nie mam czasu. Dzieci ssąc kciuka kiwają się w kątach. Obraz nędzy i rozpaczy 
). I zrobię jeszcze coś fajnego : pojadę do Rzymu! 
Mentalnie oczywiście jestem gotowa, bo rzeczywistość wygląda następująco :
Odpowiedź jest prosta: ani trochę! Po powrocie będę wypasać swoje dzieci na pobliskiej łące, żywiąc nadzieję, że pojawi się tam jakaś zbłąkana krowa sąsiadów to przynajmniej nabiał będzie. 
Okazało się, że w Londynie wiosna :) Miasto powitało nas słonkiem, wysoką (jak na styczeń) temperaturą i absolutnie przyjazną atmosferą. Londyńczycy są bardzo przyjaźni, pozytywnie nastawienie do turystów, służący pomocą każdej napotkanej na drodze gapie (czyli mnie). Zarezerwowaliśmy sobie noclegi w hotelu Premier Inn. Był to strzał w dziesiątkę. Budynek usytuowany obok (dosłownie) stacji metra. Wygodny, czysty, cichy, ze sprzątającymi krasnoludkami pod naszą nieobecność (to szczególnie fajne) 
Dodatkowym atutem oczywiście niska cena.
Z młodszym synem zaliczyłam londyńskie zoo (warszawskie lepsze) oraz odwiedziłam stadion Arsenalu (starszy nie popuścił) Mój debeściarski mąż zabrał nas też na rejs stateczkiem po Tamizie, gdzie popijaliśmy sobie grzane wino i podziwialiśmy widoki za oknem. Było naprawdę wspaniale. Naładowałam tak akumulatory, że do majowego weekendu będę pracowała jak mrówka.
Pomimo, że było ciepło (około 10 stopni), to jednak zasuwałam w ciepłej kurtce, rękawiczkach, szaliku,czasami czapce. Natomiast wielokrotnie widziałam mamuśki z niemowlętami na rękach bez czapeczki, bez kurtki, tylko w śpioszkach. Krew w żyłach zmroził mi widok mamy próbującej karmić płaczące dziecko (bez czapki, w cienkich rajstopkach i kaftaniku) oraz kobiety, która niosła (uwaga!!!) dziecko w body na krótki rękaw (też płaczące) - w obydwu przypadkach miałam ochotę powiedzieć im, że dzieci płaczą, bo im zimno. Dodam, że mamy też były rozebrane. Co Wy na to? Ok, wiem, jestem zmarźlakiem, ale to chyba jednak przesada. 
Młodszy dostanie gitarę, starszy Assassin'a , obydwaj dostaną torby ze słodyczami, mąż - portfel i tomik Szymborskiej, kupiliśmy też wycieczkę do Londynu, dzieci znajdą bilety pod choinką. Ciekawe jak zareagują 
