Równo rok temu zamieściłam taki oto plan:
Plan MAXIMUM (bo minimum to po prostu schudnąć, choć troszkę i nie przytyć)
Do końca stycznia 2013 - 95 kg
Do końca lutego 2013 - 93 kg
Do końca marca 2013 - 91 kg
Do końca kwietnia 2013 - 89 kg
Do końca maja 2013 - 87 kg
Do końca czerwca 2013 - 85 kg
Do końca lipca 2013 - 83 kg
Do końca sierpnia 2013 - 81 kg
Do końca września 2013 - 79 kg
Do końca października 2013 - 77 kg
Do końca listopada 2013 - 75 kg
Do końca grudnia 2013 - 73 kg
Z realizacją na początku było nieźle, potem się posypało. Były wprawdzie plany ratowania:
"Do końca stycznia 2013 - 95 kg (było 94,3) ![]()
Do końca lutego 2013 - 93 kg (było 92,4) ![]()
Do końca marca 2013 - 91 kg (było 89,5) ![]()
Do końca kwietnia 2013 - 89 kg (było 88,3) ![]()
Do końca maja 2013 - 87 kg (dokładnie tyle) ![]()
Do końca czerwca 2013 - 85 kg (było 88,1) ![]()
Do końca lipca 2013 - 83 kg (ważyłam się sporadycznie, było więcej)![]()
Do końca sierpnia 2013 - 81 kg (było 90) ![]()
Do końca września 2013 - 79 kg (jest 87,2) ![]()
Do końca października 2013 - 77 kg
Do końca listopada 2013 - 75 kg
Do końca grudnia 2013 - 73 kg
Wygląda na to, że jestem 4 miesiące do tyłu. Nie szkodzi, nie musi być tak pięknie na sylwestra. Ważne, żeby było mnie mniej. Zmieniam cele:
Do końca października 2013 - 85 kg
Do końca listopada 2013 - 83 kg
Do końca grudnia 2013 - 81 kg
A potem walczę dalej i dalej, i dalej..."
Jeszcze październik zakończyłam wg planu i 22 listopada osiągnęłam nawet 83 kg, ale potem dopadł mnie coroczny dół jesienny i zakończyłam rok z wagą 87,7 kg.
W zasadzie plan minimum zrealizowany nieźle: schudłam przecież ok. 10 kg, więc nie zamierzam narzekać, tylko walczyć dalej i dalej, i dalej...
W sylwestra był nawrót choroby naszego Pućka. Chociaż wyniki miał bardzo dobre i weterynarze raczej mówili o wylewie lub o wewnętrznym ucisku jakiegoś guza, bo miał oznaki niedokrwienia mózgu. Walczyliśmy o niego, ale odszedł w nocy 3 stycznia. Patrząc jak się męczy, zaczęłam myśleć o zakończeniu jego cierpień. Chociaż wtedy zupełnie pękłoby mi serce, do końca życia nie mogłabym sobie darować, że może za wcześnie, że może poprawiłoby mu się.
W domu pusto, wszystko przypomina naszego piesia. Jeszcze dzień przed sylwestrem nie było żadnych symptomów, biegał nawet sobie. Trudno mi o tym pisać...
Boję się tego nowego roku. Czeka nas parę rozwiązań spraw, które posypały się w zeszłym. Może być różnie. Chciałabym myśleć, że o Pucia upomniał się ten stary, niedobry rok, ten, który już minął.
Weekend zwykle jest tragiczny, dopiero w poniedziałek odbijam się od dna. W tym tygodniu przyplątała się jeszcze @, to już w ogóle nic nie trzymało się kupy. Dziś też obudziłam się ze spuchniętymi łapkami.
Wróciliśmy po północy.
Wróciliśmy po 22 i stwierdziłam, że sterta do sprawdzania może sobie poczekać do poniedziałku. Nie miałam kłopotu z zaśnięciem, ze wstaniem rano i owszem.
nie wiedząc nawet o co chodzi.
Chociaż nie było się co dziwić, dogadzałam sobie. Dziś pokazało się 0,4 kg mniej niż przed tygodniem.
Nie, żebym miała coś naprzeciw piwa, ale herbatkę też lubię, tym bardziej, gdy jestem zmotoryzowana.