Waga powolutku wraca do normy po feryjnych szaleństwach. Niestety wszystko co dobre za szybko się kończy. Dziś już trzeba wracać do roboty. Z jednej strony oznacza to pewną regularność (bardzo korzystną dla chudnięcia), ale z drugiej mniej czasu i dużo więcej stresu. ![]()
Mam nadzieję, że rano będę się mobilizować do pedalenia, chociaż pół godziny, ale warto podkręcić sobie metabolizm i dodać endorfinek. W środy basen na pewno (o ile profesor nie zarządzi dodatkowej próby) a w soboty może też się uda. Co niedziela milonga, czasem i w sobotę oraz trzeba ustalić jakiś dzień na praktikę w szkole z księciem małżonkiem, bo parę figur musimy jeszcze przećwiczyć. Zatem ruch zaplanowany. Gorzej z wchłanianiem, ale staram się je opanować. Oszukuję swój mózg, że ja przecież się wcale nie odchudzam, tylko dbam o bolące kolano. I na razie działa. Tzn. jem wszystko, tylko w rozsądnych ilościach a białe węglowodany ograniczam do zupełnego minimum.
A teraz dla odważnych fotki z sobotniej imprezy: moja mina bezcenna i zaznaczam, że byłam trzeźwa jak takie zwierzę, do którego na razie jestem z sylwetki mocno podobna.
Oto ja jako cyganka i książę małżonek w roli szalonego naukowca. Wcale nie musiał się przebierać ![]()
Przestałam się oglądać na szukanie towarzystwa na pływanie. I tak nikt w trakcie ze mną nie pogada, a nikogo takiego zawziętego jak ja nie znam. Jedna koleżanka lubi ze mną jeździć. Ja pływam, ona się saunuje i obie jesteśmy happy.
Po pierwsze znów trudno mi się zabrać, po drugie kolano jednak trochę boli, bo ja w niczym nie mam umiaru. 
W Gdańsku byłam grzeczna, może nie bardzo grzeczna ale jednak. I co? Po powrocie na wadze prawie kilogram więcej. Wczoraj też nic mniej, ale dziś już prawie zbliżyłam się do wagi paskowej. Mimo wczorajszej wpadki. Czyżby woda się zatrzymała była po podróży, czy co?
Fakt, że jestem w stanie przepłynąć 50 m i muszę odpocząć żabką, ale podobno wygląda to nieźle, a same wiecie, jak bardzo właśnie wygląd się liczy. 
