Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Campanulla

Nie, to nie będzie o pewnym ministrze, uważanego za zero. To moje rozczarowanie  po dzisiejszej bytności w lesie. ZERO kurek, nie ma nawet grzybów niejadalnych, nie ma jakichkolwiek. A ponieważ w tym tygodniu zapowiada się trochę deszczu, mam nadzieję, że grzybnia jednak nie wyschła na wiór. Obeszłam swoje znane tereny, fakt, ściółka zazieleniła się ładnie, jagody są , chociaż kwaśne i mało, a grzyba nie widać. Ugryzł mnie za to ( za co?)  jakiś robal, rozlało się po ręce, opuchło, zaczerwieniło. Trochę czasu już upłynęło, posmarowałam żelem na ukąszenia , ale nie schodzi. Ochota do wędrówek leśną ścieżka przeszła . Dziś chłodno, tak się od wczoraj zmieniło. Po 6 rano było tylko 15 stopni, wieje silny i chłodny wiatr. Typowy lipiec polski. Ale mnie już ciągnie, już dzisiejsza jazda samochodem przez las dała mi tyle radości.  Zaczęłam szukać znów miejsca do odpoczynku. Tym razem to będzie  ad hoc, pojedziemy z dnia na dzień. Wybrałam Pojezierze Brodnickie  oraz Warmię. Coś nad jeziorem, z możliwością zwiedzenia okolicznych zabytków.  Ostatnio oglądałam program Porada na Weekend, mowa była o Olsztynie, jego ogromnych terenach zielonych. A zatem nie tylko my zachwycamy się tym miastem. Kto nie był, polecam. Dziś na obiad ziemniaki z koperkiem i młoda kapusta duszona z pomidorami i koprem. Pycha, bo do tego maślanka. Nadal jadam ziemniaki z warzywami i mięso z warzywami, bez ziemniaków. waga ok, spadła, teraz stoi i na coś czeka, ale nie poddaję się. Syn z południowego końca Australii przeniósł się na północ.  Zaliczył po drodze operę w Sydney i Aidę. Ciekawa jestem jego wrażeń.  Ostatnio rozmawiałam z sąsiadem, takim 17 lat młodszym, a rozmowa dotyczyła Italii, jej uroków i języka. A on biedak myślał, że tylko jemu przynależy taki zachwyt.  Oj pojechałabym. Może  na wiosnę za rok? 

Nazwa Lipca wzięła się od kwitnących lip, tak myślę. Kwitną od jakiegoś czasu wcześniej, a ich upojny zapach po prostu uwielbiam. W Gdyni jest sporo miejsc wysadzonych lipami, bo to drzewo szybko rosnące, niektóre tuż powojenne. Jedna jest nawet na naszym podwórku. Po wczorajszym deszczu, a padało mocno, poranny spacer był ogromną przyjemnością, bo lipy pachniały w dwójnasób. Idąc aleją  w stronę bulwaru, aleją wysadzaną lipami, zaciągałam się mocno ich aromatem , i było mi bosko! Teraz siedzę na balkonie i wdycham te podwórkowe aromaty. Wczoraj gościliśmy na obiedzie koleżankę, bo zaprosiłam ją do nas. To osoba samotna od lat, chociaż była mężatką , na szczęście ma dorosłego syna. Mąż jak w powieści, pewnego dnia wyszedł z domu i nie pojawił się przez lat prawie 30, nawet rozwód był zaoczny. Same problemy miała z tą jego nieobecnością. Na obiad podałam zupę tajską, po której była przerwa na raczenie się winem rosso. Po godzinie ziemniaki, szparagi grillowane, jajko sadzone, kefir, na deser truskawki kaszubskie z jogurtem. Wszystkim smakowało, nie było przeciążenia organów wewnętrznych.  Czekając wczoraj na gościa wykonałam obiad na kolejne dni. Dziś byłą zupa jarzynowa z mięsem, jutro będzie papryka faszerowana mięsem mielonym , komosą ryżową , warzywami, podana w sosie ze świeżych pomidorów, doprawionym oregano i tymiankiem z parapetu balkonowego. Udało mi się w ten sposób wykorzystać zawartość lodówki. Sprawa samochodowa narazie leży. Obejrzeliśmy kilka różnych modeli, wszystkie są za niskie, a powyżej 100 tys nie chcę wydawać.  Mąż odpicował ( to z 40- latka) naszego Dyzia, wreszcie naprawdę porządnie go wymył , teraz jest jak nowy. Po endoprotezie pomyślimy o automatycznej skrzyni biegów. Zachwyt męża obrazkiem Toyoty AYGOX opadł poniżej zera, gdy naocznie zobaczył to reklamowane cudo.  Wejście osoby dorosłej na tylne siedzenie absolutnie niemożliwe, a kupowanie samochodu do robienia zakupów mija się z celem. Wszystko zatem przed nami. A w naszym wieku czekanie na coś jest ważne.Jutro kino i "Wszystko o moim starym" z Robertem de Niro. Trochę zabawy ( oby) się przyda. 

Pogoda nie odpuszcza, na Wybrzeżu nie padało od miesiąca, albo dłużej. Od rana jest po 20 stopni, nawet wiatr poszedł sobie w inne rejony. Nie lubię takiej pogody, gdy ciało puchnie, głowa boli, ubranie trzeba zmienić po przyjściu do domu, wziąć chłodny prysznic, bo inaczej człowiek się lepi i najzwyczajniej śmierdzi potem. Spacery tylko z samego rana, bo potem za ciepło. Ulicami poruszam się zacienioną stroną, noszę ubrania z tkanin przewiewnych, naturalnych, raczej sukienki , spodnie lniane. Pije dziennie dwie butelki 1,5 l wody , do tego arbuz, truskawki. Mięso odstawiam, jakoś nie wchodzi. Na jutro planuję ziemniaki, szparagi i jajko sadzone. Ziemniaki ostatnio jadam tylko do warzyw, mięso zaś tylko z warzywami, bez ziemniaków. No , może kasza albo ryż. Schudłam, bo znów mogę nałożyć spodnie krótkie, które ostatnio miałam na sobie w 2019r. Takie chwile lubię, gdy z ciekawością biorę ubranko nie oglądane od lat, teraz spoglądam na nie jak na nowe, bo dawno nie widziane. Syn dał znać i z Doha i już z Australii, że wylądował. Oby ten czas tam był dla niego przygodą. Planuję wyprawy, oglądam miejsca nieodkryte przez nas, takie bez tłumów. Umówiłam się na usg na koniec sierpnia. Tarczyca i jama brzuszna. Mam być do brzucha na czczo , a godzinę przed badaniem wypić 4 szklanki wody. Jak ja to wytrzymam, skoro badanie mam o 13 !?Wymiana klocków hamulcowych w samochodzie, zastanawianie się nad kupnem nowego auta. Środki są nawet za gotówkę, samochód ma być z salonu, nowy, ale czy jest to konieczne. ? Mechanik potwierdził, że nasz aktualny pojazd wytrzyma ładnych kilka lat. Jutro będziemy odwiedzać salony. Ja optuję za samochodem doskonałym technicznie, mniejsza o jego "urodę". No i nie musi być czerwony!😉

Wyszłam z domu po 8 rano, ale już było parno i duszno. Obskoczyłam wszystkie niezbędne do zakupów sklepy, przyniosłam zdobycze, powtarzałam 3 razy.  Za każdym razem dziękowałam opatrzności, że mieszkam w śródmieściu, bo wszędzie blisko. Wyszłam mężowi na przeciw, aby po jego rehabilitacji zaliczyć spacer. Nie doszliśmy daleko, moje serducho nie dało rady, bo parno, duszno, i ta wilgoć. Jak w tropiku. Spojrzenie na morze skrzące się w słońcu,widok dziecka zafascynowanego ogromem piasku na plaży- rewelacja. Wypijam  dwie 1,5 litrowe butelki wody, codziennie. Latam do toalety, bo jeszcze dochodzi arbuz( uwielbiam!), który ma w sobie samą wodę. Taki z lodówki , pokrojony w małe kawałeczki, do ręki i do ust. Pucha! Na obiad ogórkowa przygotowana wczoraj, naleśników nie było, były pierogi z mięsem. Do tego surówka z sałaty rzymskiej z ogórkiem, papryką czerwoną, tą długą, koperkiem i dipem jogurtowo-musztardowym. Znalazłam przepis na sernik z jogurtu greckiego, prosty, nieskomplikowany, więc zapałałam chęcią zrobienia. Po raz kolejny okazało się, że ręki do pieczenia to ty nie masz kobieto, oj nie masz. Wszystko według przepisu odmierzone, wykonane , i co? Pstro!  Zjeść zjemy , ale to nie to ,czego oczekiwałam. Zrobiłam do tego czegoś polewę z truskawek, aby chociaż ładnie wyglądało. Tak więc pozostaję przy posiłkach mięsnych, bezmięsnych , zupach, sałatkach itp. Porzucam ciasta, zostawiam sobie tylko te pewniaki, czyli biszkopt, babkę piaskową, piernik, sernik tradycyjny. Prostota woła o swoje miejsce.  Kupiłam Politykę, aby zapoznać się z poglądami mądrych ludzi  na aktualności polskie. A tam wywiad z moją koleżanką z grupy na studiach, Jolantą Kwaśniewską.  Miło się czyta o kimś znanym  osobiście. Jej postrzeganie ś.p. Lecha Kaczyńskiego jako człowieka, jako wykładowcy nie różni się od moich przemyśleń. Oby tylko w bracie bliźniaku nie zrodziła się z tego powodu chęć zemsty, bo nienawiść do ludzi to on ma już w sobie. Pamiętam Lecha, jak prowadząc z nami ćwiczenia kucał pod ścianą. I mówił, cicho, niezbyt wyraźnie, zawsze paląc papierosa. To były czasy wolności używkowej. Traktowany był przez studentów jak Radar  z serialu M.A.S. H. Dziś dzień jak upływa w formie opisanej wczoraj, za chwile wyschnie dzisiejsze pranie, będę delektować się widokiem moich kwiatów na balkonie, zacieniona sporym parasolem, z nogami na stołeczku, z książką . Ach życie !

Ono jest powtarzalne, może dla kogoś monotonne, ale dla mnie ma urok. Nie wiem, ile jeszcze zostało mi lat życia, może 15-20, chciałabym je przeżyć spokojnie, smakować każdą chwilę , bez stresu i nerwów. Wstaję teraz ok. 6:30, bo świat mnie już woła. Oglądam go z rana, jak jest rześko i jeszcze chłodno. Wychodzimy z domu przed 9 , kierunek Bałtyk, bo tam natura pokazuje, co możemy bezpowrotnie stracić. Emeryci są aktywni na bulwarze, pora dla nich odpowiednia, i to właściwie jedyne osoby, poza matkami z wózkami. W nadchodzącym tygodniu mąż jeszcze ma rehabilitacje, w tym czasie ja będę wędrować.  Mój małyżonek nie jest wybredny , mogę  więc planować posiłki ad hoc, bez zadęcia, bez zbędnych przygotowań.  W drodze powrotnej robimy niezbędne zakupy, w domu  II śniadanie i zajęcia w podgrupach. Jakieś pranie, odkurzanie, mycie tego, co brudne, no i gotowanie. Np. dziś zrobiłam ogórkową  z przekiszonych małosolnych, jutro kupię tylko naleśniki z twarogiem w ulubionym i kultowym  już barze mlecznym. Po obiedzie z reguły chwila relaksu z książką, kawą,  ostatnio na balkonie. Wówczas też dużo rozmawiamy o ewentualnych wyjazdach, inwestycjach, planach na życie.  Chwilka relaksu przy codziennej partyjce kości, gdy mąż denerwuje się okrutnie, a mnie to bawi. Nie potrafi biedak przegrywać. Popołudnie to znów zajęcia w podgrupach, prasowanie, wizyta w bibliotece, opłaty, itp. czynności. Wieczorami staramy się coś obejrzeć w TV, ale rezygnujemy z reguły na rzecz muzyki i lektury. Odskocznią od tych codzienności jest teatr, kino, koncert, spotkanie z przyjaciółmi. Utrzymywanie więzi rodzinnych przez cykliczne rozmowy telefoniczne . Często porządkuję moje domowe "gromadziska" rzeczy , przeglądam je , zastanawiam się nad ich dalszym losem, sporo oddaję, wyrzucam.  Wczoraj np. , w ramach zajęć własnych umyłam podeszwy wszystkich używanych butów, bo przyznam, że ostatnio higienistka zrobiła się ze mnie. Proza? Być może , ale nie chciałabym już ekstremalnych przeżyć. Dziś niedziela, na obiad pulpety w sosie koperkowym, zielona fasolka, na deser truskawki. Jutro wraca z urlopu mój lekarski kontakt, poprosiłam o e- skierowania na usg tarczycy i jamy brzusznej oraz  badanie hormonów tarczycy. Pewnie w tygodniu będę je wykonywać. Syn powiadomił, że studenci wybrali go najlepszym dydaktykiem na  wydziale. Duma? Oczywiście, bo to  wybór absolutnie obiektywny,anonimowy . Jak widać, życie emeryta może zadowalać, o czym niniejszym informuję.

Moja prace zawodowa zaczynałam jeszcze w czasach komuny, ale niedługo przed strajkami w 1980r.  W pokoju siedziałam z kierowniczką działu, mocno partyjną osobą. Otrzymywała codziennie tzw. biuletyny wewnętrzne z PZPR, omawiające prawdziwą sytuację w Polsce, określające jak należy na nie reagować, co mówić, jak przekazywać to Polakom.  Dziś, gdy słucham polityków z PiS , mam wrażenie deja vu.  Ten ton, to słownictwo, ta forma przekazu, odwracająca uwagę od  najważniejszego, pomniejszająca wagę sprawy, często wyśmiewająca  lub wykpiwająca.  I myślę wówczas, że nigdy nie uważałam się za idiotkę, nie pozwolę, aby ktoś tak o mnie myślał. Jestem emocjonalnie zaangażowana w to, co się dzieje w Polsce, chcę zmiany absolutnie, natychmiast. Aby dzieci zaznały edukacji wolnej od  opętania  jakimkolwiek wyznaniem, bez facetów  w sukienkach "uczących" o rodzinie, gdy sami jej nie posiadają. Chcę , aby kobiety w Polsce nie bały się rodzić, bo nie mogą zrobić badań prenatalnych, aby drobni przedsiębiorcy byli solą tej ziemi, jak w WB, jak w Italii. Pragnę wolności w kulturze, szeroko pojmowanej, wolności słowa i wyznań. I aby przestał Polską rządzić " słońce narodu", "duma znad Wisły". Aby Polacy szanowali siebie nawzajem. Wracając do moich wspomnień sprzed lat, każde przedsiębiorstwo miało wówczas przydzielona osobę z SB , która co jakiś czas sprawdzała nastroje panujące wśród załogi. Gdy taki pan przychodził, byłam wypraszana z pokoju, aby donosicielstwo mogło się realizować. Słuchając p. Błaszczaka, jak skarżył na dowódców naszej armii po wypłynięciu informacji o pocisku rosyjskim, gdy czytam ( bo słuchać już nie mam siły), co wymyślił "ojciec narodu" zwany prezydentem, zastanawiam się, czy naprawdę jest rok 2023.  Vitalia to miejsce, w którym zaistniali kobiety/ mężczyźni w różnym wieku, większość jednak młodsza. I nie zazdroszczę Wam waszej młodości, jeżeli pozwolicie, aby Polska była taka Polska  jak sprzed 1989r. 🙁 Dziś chłodniej, deszczowo było do południa.  Zostałam w domu, aby zająć się sprawami domowymi. Na obiad był rosół z makaronem ( mąż  trochę go rozgotował, ale nie mogę nic powiedzieć, bo się obrazi), oraz faszerowana cukinia w sosie pomidorowy. Do tego sałatka z roszponki, oliwek zielonych i pomidora, polana vinegretem.  Smaczne i  zdrowe. Byłam w bibliotece, jestem od tego miejsca uzależniona. Wczorajsza próba obejrzenia jakiegoś filmu na Netflix skończyła się porażką.  Jestem może zbyt wybredna?  Może dlatego, że nie lubię seriali?  Korzystam z ziół posadzonych na balkonie, dodaje do każdej potrawy coś, lub dwa cosie.  To takie pachnące zielsko! 

Uwielbiam wiosnę, tę wiosnę pełną zieleniny i owoców ziemi wszelakich. Dziś wracałam do domu z pełną siatą ( wielokrotnego użytku) dóbr wiosennych. Bób pierwszy w tym roku smakował obłędnie. Truskawki wreszcie o smaku truskawki polskiej. Czereśnie, dorodne, czerwone  jak  buraki młode, smakowite i zjedzone natychmiast. Młoda włoszczyzna, pachnąca natką, kolorowe marchewki słodkie jak lizak, młody seler tak delikatny  jak masło. Rosół z taką włoszczyzną pachnie niesamowicie i roznosi ten aromat po całym mieszkaniu.  Arbuz, owoc zdrowia i urody. Pełen słodyczy i pestek, które za młodu wypluwało się na podwórku przed siebie, kto dalej. Delikatna cukinia, jędrna i sprężysta, doskonale się nada do faszerowania na jutrzejszy obiad. Nie dziwię się turystom z przypływających do Gdyni statków, że ich wizyta na gdyńskiej hali targowej to rozkosz dla oczu i pozostałych zmysłów. No i pomidory. Tymi zajadam się ostatnio do woli, zawsze z dymka na wierzchu, lekko posolone. Nie wspomniałam o młodej kapuście, która króluje wśród wiosennych surówek, a ogórki  nastawione na kiszenie czekają na pierwsze smakowanie. I właściwie mięsa nie trzeba, dla mnie z pewnością Odstępstwa robię dla męża, amatora ziemniaków, sosów i kawałka mięsiwa. Powoli jednak wprowadzam coraz więcej dni bezmięsnych i nie spotyka się to z niechęcią. Dziś lekko chłodniej, to chyba przed zapowiadanymi upałami w Europie  takie okienko oddechu. Znów mnie nosi, dlatego zarezerwowałam pobyt w Krakowie na początek sierpnia.  Przeglądam strony krakowskie dot. muzeów, ustalając dni bezpłatnych wstępów, a jest  w czym wybierać. Niektóre wizyty powtórzę, nowe miejsca obejrzę z przyjemnością. Namówię męża na godzinny rejs statkiem po Wiśle, aby od strony wody spojrzeć na miasto. Dziś przeczytałam o gali operowej w Sopot Classica, która odbędzie się 9 lipca. Bilety kupiłam już dawno, gdy występ ostatniego dnia nie był znany. W tym roku  ostatni dzień uświetni występ Joyce Didonato, amerykańskiej śpiewaczki operowej. Już się cieszę. Za 10 dni moje dziecko leci na antypody, spotkać się z socjologami z całego świata. Jak zawsze przed jego podróżami powiem, wracaj do domu zdrowy, i będę tęsknić. 

Zakupy z mężem, te odzieżowe.Jak zwykle koszmar. Oboje polowaliśmy na lniane spodnie, ja wzięłam w jednym sklepie 3 pary, jedną wybrałam, koniec. Z mężem przeszliśmy całą galerię, w kilku sklepach mierzył, nic nie wybrał. Za gruby materiał, za wiotki , za długie, nie ten kolor, fason taki jakiś, , tu mi wisi, tu mi odstaje, tu mi coś tam. Udało się wybrać 3 nowe t- shirty , w miarę kolorowe, pasujące do każdego fasonu, rodzaju spodni . Wracałam do domu umęczona jak mops po 5km. spacerze na własnych łapach. Jedne co dobre, to nie zdenerwowałam się. Ze stoickim spokojem przyjęłam wiadomość, że poszukiwania będą trwały. Wróciliśmy do domu wprost na obiad, przewidująca gospodyni( czyli ja) podała barszcz z fasolą, ryż zapiekany z pieczarkami i pieczonym kurczakiem. Na deser melon i arbuz w kostkach, zlane  sokiem z cytryny.  Potem uraczyłam się kawałkiem ciasta bezowo- orzechowego, uznając słusznie, że za tę wędrówkę sklepową zasłużyłam na coś dla ciała. Mogłoby się wydawać, że dorosły facet potrafi sam kupować sobie odzież, ale to absolutnie mylny błąd (!)  W jednym ze sklepów kobieta robiła rekonesans, aby przyprowadzić swojego chłopa na gotowe!  Widać nie tylko ja tak mam , to powszechna choroba populacji męskiej, tej  starszej, bo młodzież aż się rwie do zakupów. Dziś jej sporo w galerii, dziewczyny jak klony, wszystkie wyglądają jednakowo, odrzucają włosy w ten sam sposób, fryzury takie same, ubrania też, i ten wspólny nieopanowany  pseudo dialog telefoniczny. Płeć męska zaś skromniejsza, ale za to bardziej wulgarna w wyrażaniu swoich uczuć. Jacy my byliśmy skromni i niewinni w wieku dorastania! Tęsknota za "bliżej natury" w moim przypadku dotyczy także sposobu komunikowania się, wyrażania siebie, swoich myśli, poglądów. Wolę gadatliwego nastolatka od takiego ,który na jakiekolwiek pytanie rzuca :" no raczej nie?" , lub  " ale o co come on?" Dziś być nauczycielem to przygoda porównywalna ze zdobyciem szczytu . Bo nie dość, że Czarnek stoi na straży wszelkiego chamstwa, to jeszcze nauka schodzi w dół.

Panicz pojechał do Poznania. Był krótko, bo od piątku. Za dwa tygodnie leci do Australii, chciał się z nami zobaczyć przed wyjazdem. Byliśmy wczoraj na obiedzie urodzinowym Panicza. Bardzo smaczne jedzonko, wszyscy jesteśmy ostrożni w zamawianiu mocno smażonego, dlatego  chłopcy jedli jagnięcinę duszona, ja solę w sosie cytrynowym. Lekkie i smakowite. Pogoda wczoraj była dziwna, bo słonecznie, ale bardzo chłodny wiatr zawiewał i niestety nie było to przyjemne. Nadal jadam tylko chrupkie pieczywo, nie jem ziemniaków z mięsem, ograniczam porcje. Nie zawsze się udaje ze słodyczami, bo ciągnie mnie do czekolady. na szczęście lubię gorzka i zadowalam się 2 kostkami.  Natomiast pomidory mogę jeść w każdej postaci. najbardziej smakują mi na kanapkę, z drobno pokrojona dymką, lekko posolone.  Postanowiłam  w tygodniu nastawić ogórki na małosolne, zawsze to coś fajnego do przegryzki.  Wczorajsza Liga Mistrzów  pozwoliła mi zalec wcześniej w łóżku, z książką oczywiście. Chłopcy dostali jakieś tapasy przed telewizor, raczyli się oglądając, a  ja czytałam kolejną książkę Piotra Borlika. To znów kryminał, znów  w Trójmieście rzecz się dzieje. Pogoda przyciągnęła masę turystów do Gdyni. To goście raczej z południa Polski, gdzie pogoda nieprzyjazna . Dziś byliśmy na bulwarze po 8 , a tam już sporo ludzi. Syn zdziwiony, że o takiej porze tyle osób, ale to turyści chcą wykorzystać każdą chwilę. My zresztą tez wolimy spacerować tak wcześnie, bo nie ma jeszcze upału. Jutro mam wizytę u fryzjera, we wtorek odbieram okulary z nowymi  soczewkami. te stare porysowały się, a poza tym miały już jakiś czas.  Mąż zaczyna rehabilitację, będzie chodził na zabiegi przez 2 tygodnie, codziennie na 9.  Będziemy się umawiać przy zakładzie, a potem spacer.  Moje kwiaty balkonowe cudnie rozkwitają, dbam o nie, podlewam, zraszam. Dziś na obiad bitki wołowe  w sosie grzybowym i mizeria. Musze wykorzystać mięso zamrożone jakiś czas temu. Trochę bitek zabrał Panicz, co cieszy.

W Gowidlinie było cudnie. Ciepło, opaliłam się mimo chodem. Dużo czytałam, bo przez tydzień 3 książki, a dokładnie serię 3 tomową  Anny Sakowicz  Jaśminowa Saga, Czas Grzechu, Czas Gniewu i Czas Goryczy. Rzecz  dotyczy rodziny Jaśminowskich, żyjących w Gdańsku, opowieść opiewa okres sprzed II w.ś  do roku 2019.   Pani Nadia, Ukrainka mieszkająca w domu wczasowym, karmiła nas jak babcia. Racuszki, naleśniki z twarogiem, placki ziemniaczane, pytała codziennie, co chcemy na obiad. A my odpoczywaliśmy w pięknych ogrodach albo na tarasie. Wędrówki wkoło jeziora były codziennie. I niestety waga poszła w górę.  Dlatego od wczoraj nie jem ziemniaków z mięsem, nie jadam pieczywa poza 2 brytami chrupkiego żytniego z sezamem, więcej warzyw się pojawiło na moim stole. Dziś np. będzie marchewka z kalarepką , jajko sadzone i ziemniaki z koperkiem. Wołałabym surówkę z młodej kapusty, ale tu robię ukłon w stronę męża. Wypijam ok. 2 litrów wody codziennie, mam zatem prawo do nadziei, że waga spadnie. Wczoraj uczestniczyliśmy  w wiecu pod Pomnikiem Morskim w Gdyni, gdzie zebrała się spora grupa mieszkańców, pragnących świętować wczorajsze święto. Śpiewanie hymnu w  takim gronie powoduje wzruszenie, nie ma co.  No i  wspaniały widok z Warszawy, gdzie Polacy pokazali, że mają dość marazmu, bylejakości , kłamstw  i  okradania narodu.  Dziś przeczytałam wiersz Mateusza Damięckiego, ilustrowanego rysunkiem jego siostry Matyldy, o Polsce , o jej niszczeniu . Kto ciekaw, z pewnością znajdzie  w sieci. Namawiam do zapoznania się , bo dobro Polski lezy mi na sercu, oj leży.  Dziś z kopyta ruszyłam do  wykonania czynności zaplanowanych. Drobne zakupy w spożywczym i w  chemicznym, wymiana książek w bibliotece, zakupy na Hali Targowej. Kupiłam przede wszystkim zioła, drobne kwiatki na balkon , w ilościach niewielkich, ale to obietnica  mężowi, że nie będę dźwigać. Jutro kupimy więcej. Jeszcze wizyta w aptece, w SPAR, powrót do domu, niestety zawsze z siatami. Boli mnie dziś biodro, muszę zażyć p- bólową tabletkę. Mąż umówił się na rehabilitację , ja do fryzjera. Zmiana pościeli, dwa prania, bo słońce suszy. Pięknie dziś , taka pogoda z lat mojej wczesnej młodości. Ani za ciepło, ani za zimno. Szwagier z Łeby wczoraj dzwoni zmartwiony, bo mało maja rezerwacji na lato. A wynajem pokoi to ich druga emerytura, która pozwala żyć godnie.  Oby ten stan się odwrócił.