Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Campanulla

tak pięknie słońce świeci, szkoda dnia. Najpierw kawa, podgląd na stacji Zoom, jak wygląda Polska, a potem  już normalka. Śniadanie, krzątanina  wokół kuchni, wizyta w piekarni i w Biedrze. Kupiłam botwinkę, zrobię  na jutrzejszy obiad. Po powrocie z zakupów przebrałam się w lżejsze ubranie, nałożyłam nawet sandały na bose stopy. W cieniu jest 19 stopni, nad morzem lekka bryza, ale to sama przyjemność. Mąż dzielni sekundował mi w spacerze, podobno nic go nie boli. Noga faktycznie nie opuchnięta, ortopeda wczoraj sam nie był pewien, co to za przypadek. Oby tylko coś lekkiego. Wydreptaliśmy 9.000 kroków przez niecałą godzinę. Dystansu telefon nie pokazał tym razem. Ponieważ trasa jest taka sama jak zawsze, to było ok. 4,5 km.  Dla człowieka ze sfatygowana stopa to wystarczy. Nie mogę słuchać i patrzeć, jak rząd jednej słusznej partii rozgrywa nauczycieli.  Tak mi ich żal, rozumiem ich rozgoryczenie i frustrację. Brak zrozumienia jest okrutny, a jeszcze do tego co i rusz dochodzą informację, ile to obiecano Rydzykowi na jego sekciarskie pomysły.  Trudno żyje się w Polsce, trudno  jest zamknąć się całkowicie na otoczenie, społeczeństwo i krzywdę. I ta  obecność kościoła w polityce, brak zdania gdy trzeba, a wypowiedzi gdy nikt nie potrzebuje. Gdy przeczytałam, że coraz więcej Polaków wyprowadza się do Czech, na Morawy, też zamarzyłam.

pora zacząć. Dziś kupiłam zielone, na obiad był makaron tagliatelle ze szparagami , w sosie maślanym, z parmezanem i zieloną pietruszką. Och, och, moje kubki smakowe szalały! Poza tym  młodą kapusta duszona z koperkiem i pomidorami, paszteciki   z mięsem z indyka rosołowego w cieście francuskim. Zrobiłam takie niewielkie, na jednego kęsa. Jutro zabiorę trochę do rodziców, razem z rosołem. Poza tym udało się kupić osłonę na balkon i zioła w doniczkach. To tyle z dobrych wiadomości. Te gorsze to boląca stopa męża, ortopeda wstępnie zdiagnozował złamanie zmęczeniowe.  I tak wyglądać ma kolejne lato. Trudno, jakoś to trzeba przeżyć, może skończy się ortezą. Z pewnością nad morze będę chodzić sama, tak bywa.   Na szczęście wiosna, dużo zieleniny  w sklepach, jakąś dietę  muszę opracować, poszukać rehabilitacji. Nasz wyjazd majowy do Grudziądza pod znakiem zapytania. Kolejne och.  Byłam w bibliotece, wymieniłam książki, chociaż lektura mnie nie zawiedzie. 

ale jakże interesująca. Wracaliśmy przy pięknej pogodzie, ale co rusz mijały nas pojazdy pędzące jak szalone! To naprawdę było nieciekawe. Rozumiem, autostrada, dobra droga, ale na niej są także inne pojazdy. Na szczęście już to za nami. Wizyta u kuzynki , tam obiad, kawa, dużo rozmów, wesoło było. W domu byliśmy ok. 15 i zaczął się taniec. Układanie, pranie, chowanie, itd. Jeszcze rosół ugotowałam , zgodnie z obietnica sobie, zjadłam na kolację z ogromnym apetytem. Spałam wyśmienicie, zasnęłam tuż po 21, snem najedzonego niemowlaka. Rano śniadanie, potem z kawa do łóżka, lektura, relaks. Nad morze wyszliśmy po 10, dziś wykonaliśmy ponad 5km i ponad 8.000 kroków. Morze wzburzone, wiało od wody, na horyzoncie stały daw okręty NATO, wyglądało groźnie. W drodze powrotnej zakupy, także na dzisiejszy obiad. A zrobiłam młode ziemniaki z koperkiem, mizerię , jajko sadzone , czipsy z szynki parmeńskiej. Na deser jogurt z nasionami chia, z borówkami i świeżymi figami.  Poezja smaku. Kolejne pranie się suszy, mąż zabrał się za prasowanie poprzedniego, ja za chwilkę będę robić przelewy, bo już pora. Jeszcze z bratem rozmawiałam, u rodziców bez zmian, klimatu nie ma, jest tylko obowiązek. Jutro w planach biblioteka, chciałabym także rozejrzeć się za kwiatami na balkon. Narazie  wybrałam  gatunki  z czasopism, teraz pora realizować. Naprawdę ciesze się, że wróciliśmy. Nawet wieczory w domu maja inny klimat, jest przytulniej, można wybrać czynności do wykonania, bo w domu zawsze coś się znajdzie. I nie na darmo mówi sie home sweet home!

Śniadanie bardzo uroczyste, smaczne. Żurek z grzybami i jajkiem, biała kiełbasa, ćwikła z chrzanem, jajka, szynka, mazurek, warzywa. Po śniadaniu chwila oddechu i decyzja o  wizycie w Toruniu. I to był strzał w dychę, bo tym razem nie wiało. Ludzi zero, piękne słońce, spokój i cisza.  Przeszliśmy się bulwarami, potem błądziliśmy po uliczkach Starówki, podziwiając architekturę wymyślne ozdoby na domach. Wszystko pozamykane  jeszcze było, zaszliśmy więc do hotelu Bulwar na kawę. Tam na tarasie od strony Wisły zeszło nam kilkanaście minut przy lekturze. I własnie tam wyczytałam o absolutnym must have. To dwie książki 1/ Rytuały na co dzień, autorkami są siostry Narain, 2/ Recepta na dobre zdrowie , autorstwa Frederica Saldmanna. Pierwsza  o tym, jak o siebie dbać, druga, jak odżywiać się, aby być szczęśliwym i zdrowym. I nie są to książki o dietach. Zamawiam  je.  Próbowałam już kilkanaście dni odżywiać się według reguł tej drugiej, czułam się lepiej , lżej i tak szlachetniej. Wyjazd do Torunia była zatem owocny pod każdym względem. Po obiedzie sanatoryjnym , w tle odgłosy disco polo z pobliskiej kawiarni z fajfami, zaczęliśmy się pakować. Jutro po śniadaniu kierunek Gdynia. Pobyt udany, chociaż  w trzecim tygodniu już nużył. Pogoda dopisała, teraz tylko należy oczekiwać pozytywnych objawów  pozyskanych zabiegów. A we wtorek rzeczywistość codzienności, na co czekam już z utęsknieniem!

Po zabiegach, dziś były ostatnie. Po 2 dniach dziwnego stanu mój organizm wrócił do normy i rano pokazuje 130/65 ciśnienie. Nie korzystam z nadmiaru słońca i nawet to kwietniowe jest dla mnie za .  Dziś była pełnia i znów nie spałam dobrze, a wstać musiałam po 6. Niby wolne i odpoczynek , ale to wcale nie tak. Przesłałam  życzenia znajomym, część dziś, część wczoraj. Długo rozmawiałam z kuzynką , kilka razy z synem i z kolegą opiekującym się naszym mieszkaniem.  Cieszy mnie waga, która ładnie spadła, brzuch zrobił się  mniejszy i mam silniejsze mięśnie brzucha. Poznaję to po wykonywanych ćwiczeniach w basenie. Przepisane krople z jemioły pomagają, bo  problemy skończyły się jak ręką odjął. W sanatorium świąteczny wystrój, cisza i spokój, tylko kurczaki hałasują, ale one już są małymi kurami. Sporo czytam, dziś ciekawy artykuł autorstwa Adama Zagajewskiego, artykuł o domowym hospicjum na Podlasiu , czeka mnie jeszcze kilka fajnych tekstów, co cieszy. Powoli zaczynam pakowanie w drugą stronę, czyli do domu. Stopa męża czuje się lepiej ( chociaż nie pytałam!) , ja planuję  czynności do wykonania po powrocie do domu. Z pewnością ugotuję rosół, bo marzę o domowym rosole, pójdę do biblioteki, zastanowię się nad okwieceniem balkonu. Oczywiście odwiedzę rodziców, co uznaję za obowiązek naturalny. Poszukam także czegoś ciekawego na weekend, a na spacer nad morze wybiorę się z radością. A tymczasem  dziękuję Wam za życzenia, wszystkim znajomym i tym mniej znanym życzę spokojnych , zdrowych i rodzinnych Świąt Wielkanocnych i optymizmu na wiosnę Bo pozytywnie myślący człowiek świeci innym blaskiem, takim ładnym.

nie, nie będę szła śladami Morawieckiego, broń Boże.  Po prostu miałam zmęczenie organizmu, ciśnienie skoczyło, ból głowy, zawroty. Pomiar wykazał 160/90, co przy mojej normie 120/70 to jest wynik! I tak przez 2 dni, a zatem o ćwiczeniach wysiłkowych zapomniałam, za zgodą lekarza. Być może skoki pogodowe zrobiły swoje, ale czułam się niekomfortowo, szczególnie, że mama miała udar. Dziś spadek i aktualnie mam 150/60(?) , ale jutro już chce być aktywna. Podobno to wcale nie takie wysokie ciśnienie, ale ja dopasowuję je do własnego organizmu i mam zdanie odrębne. Ale już dosyć o tym. W holu sanatorium od 2 dni stoi gablota , odkryta, a w niej jest kilkanaście kurczaczków, poidła, lampa nagrzewająca. Towarzystwo  gaworzy piskliwie, garnie się do ludzi, ale nie dotykamy ich. Wygląd śpiącego kurczaka, z rozłożonymi skrzydłami, naprawdę rozczula.  Pogoda dziś wprost znakomita. Mąż kupił gałązki brzozowe, zrobiłam wazon z butelki po wodzie, owinęłam  żółtą serwetką, gałązki udekorowałam kolorowymi jajeczkami zabranymi z domu. Jest od razu świątecznie. Przez ostatnie dni nie mogę sie pochwalić jakimikolwiek wyczynami, a nie,  jednak mogę. Spałam po południu bite 2 godziny i to bez chwili przerwy! Kartki świąteczne  z życzeniami wysłane, prezenty kupione. Zaopatrzyłam się w spore ilości pierników , różnych  smaków i kształtów, dokupię jeszcze ze dwa opakowania soli kąpielowej, dla kolegi jest już  ognista woda pt" Gruba pszczoła". On lubi takie lokalne klimaty, a podlewa nasze kwiaty domowe.  Pobyt w Ciechocinku faktycznie wyleczył mnie z marzeń o przeprowadzce do małego miasta. Umarłabym z nudów, z marazmu i byle jakości. A zima tu musi być straszna!

jak kończyła się piosenka Ireny Jarockiej Gondolierzy znad Wisły. To motyw dzisiejszego dnia, bo znów poszliśmy nad Wisłę. Tym razem  w stronę Torunia, czyli wałami za Słońskiem Dolnym Pusto tam, ptactwa dużo, zieleń w oczy wchodzi agresywnym kolorem. Nie powiem , abym nie była zmęczona po powrocie, zrobiliśmy 10 km i 14.000 kroków. Dumna jestem, że się chciało, że jeszcze możemy, bo zdaję sobie sprawę z wagi ruchu  dla zdrowia. Już tęsknię za Gdynią, za jej gwarem, atrakcjami, za morzem srebrzystym. Dwa tygodnie wystarczyłyby w zupełności.  I tu słyszę takie głosy, ludzie mają dosyć powtarzalności . Dziś była jeszcze gimnastyka i ćwiczenia w basenie solankowym. Jutro planujemy pojechać do Torunia, w środę mam masaż twarzy i dekoltu. Lubię takie relaksujące zabiegi. Dziś spałam tak mocno nad ranem, że nie słyszałam dzwonów kościelnych. To dobrze! W niedziele pojechaliśmy w stronę Włocławka, zobaczyć Wieniec- Zdrój. Rozczarowało nas to uzdrowisko, ogromne gmaszysko w lesie i nic ponad to. Nawet kaplice ma na własne potrzeby. Potem na chwilkę do Włocławka i  tam do galerii, bo chciałam jakieś wdzięczniki kupić za troskę nad naszym mieszkaniem. Uciekaliśmy stamtąd szybko, z nudów, z tłoku, z braku zainteresowania oferowanymi towarami.  Kupię coś w Toruniu, coś lokalnego.Przeczytałam w sanatorium 5 książek, zabrałam się za szóstą. Pogoda doskonała, poprawię jeszcze przed wyjazdem opaleniznę, aby ciało nabrało złocistego koloru. I tyle z Ciechocinka, miasta uzdrowiskowego, acz nudnego i wcale nie przesadzam. 

To Vitalianki kochane tak troskliwe są, że martwią się o moje samopoczucie. Dziękuję Wam, już jest lepiej. Poleżałam trochę, przytuliłam się do koca, jest dobrze. Dziś wstałam z chęcią  na zabiegi, ćwiczyłam zapamiętale. Pogoda się poprawiła, jest cieplej, słoneczniej.  Syn przysłał filmik z Poznania, jak mieszkańcy tańczą poloneza dla nauczycieli na Placu Wolności. Ciary miałam łza się zakręciła. Niech się trzymają nauczyciele, bo ich wykorzystają i okłamią jak rezydentów. Czytam wypowiedzi różnych osób na temat  strajku,  wspominające to, co otrzymali od swoich nauczycieli. Porusza mnie to, sama wspominam i jest mi po prostu wstyd za tych, co w imieniu Polski rządzą . Dziś przygotowałam karty świąteczne do wysłania , gromadzę wyrazy wdzięczności  dla tych, co pomagają w czasie naszego pobytu w Ciechocinku. A dzis przy obiedzie dwie panie otrzymały  życzenia od kuracjuszy, a od personelu po torcie, bo miały jakąś uroczystość ( imieniny lub urodziny). Pierwszy raz spotkałam się z takim miłym gestem. To naprawde zmiana czasów. Jutro mam 4 zabiegi, do obiadu zajęcia, a potem luz i wolna niedziela! Może pora pojechać gdzieś w Polskę? Na gimnastyce były ćwiczenia z taśmą, świetne. Na basenie znów wycisk, brzuch pracował , aż miło. Mąż wreszcie widzi i czuje, co kobiety muszą wykonywać, aby wyglądać jak kobieta.

odczuwam. Poranne wstawanie, dużo wysiłku, ruchu, to daje znać o sobie i organizm chce trochę odpocząć. Dziś po raz pierwszy poczułam na basenie zmęczenie, cały dzień senna chodzę , jeszcze jakaś kobieta w windzie powiedziała, że mam zmęczona twarz. Nic to, po obiedzie po prostu zaległam z książką, złapałam trochę snu regeneracyjnego, jest lepiej. I nad Ciechocinkiem pojawiły się chmury, jest zimno. Wczoraj przeszliśmy się  kawałek po parku, chowając się przed zimnymi podmuchami. Wieczorem telefon do brata, rozmowa o rodzicach, ich stanie, ich potrzebach, itp. Potem dzwonił panicz, Wielkanoc spędza u dziewczyny, nie będzie zatem sam. Jak co roku czyta w casie Triduum u Dominikanów, a ja żałuję, że w tym roku nie będę słyszała.  Kupiłam w Biedronce hiacynta w doniczce, aby rozkwitł na Święta i pachniał nam w pokoju. Nadal trzymam kciuki za nauczycieli, a wczoraj  tak było mi żal pani dyrektor jakiejś małej szkoły  , gdy Kuratorium przysłało do komisji egzaminacyjnej strażaków z OSP, z podstawowym wykształceniem! Ten polityczny świat niemocy zwariował zupełnie. Wstyd i żenada ze strony rządzących.  Zapowiedzi pogodowe na przyszły tydzień dają sporo optymizmu. A ja już tęsknię za miastem, takim normalnym, większym. Przeglądałam strony instytucji kulturalnych Trójmiasta, wyszukując imprezy ciekawe. Znalazłam możliwość uczestniczenia  w święcie książki w Oliwie w dniu 27 kwietnia. To już niedługo, a ja się cieszę!

U mnie bez zmian, na szczęście, bo sporo kuracjuszy choruje. Przeziębienie po osłabieniu? Wczoraj był ostatni piękny dzień lata tej wiosny. Znów byliśmy nad Wisłą, tym razem od strony Słońska Dolnego. Doskonałe tam wały przeciwpowodziowe , akurat do wędrówek. Gdy zrobi się trochę cieplej, bo na wałach straszliwie wieje, przejdziemy sobie spory kawał drogi.  Dziś miała dzień 4- zabiegowy, zaczęłam już o 7:20  . Najgorszy jest termin gimnastyki, bo pół godziny po śniadaniu. Potem basen solankowy i znów wygibasy, na końcu wirówka kończyn dolnych i kręgosłupa. Jestem aktywna na zajęciach, nie odpuszczam sobie, przecież ćwiczę dla siebie, nie na pokaz. Wracam zmęczona , ale szczęśliwa. Po obiedzie poszliśmy jeszcze z kijami na energetyczny spacer. Na dłoniach rękawiczki, tak zimno, a spacer rozgrzał porządnie.  Obserwuję mój brzuch, jest mniejszy i bardziej sprężysty, Nie ma to jak systematyczność. Śledzę z zainteresowaniem strajk nauczycieli, trzymam za nich kciuki. Niechętnie i z oburzeniem czytam komentarze oburzonych na strajk, wygadujących złe słowa. Prowadziłam sporo szkoleń dla dorosłych, wiem , co to znaczy przekazywać wiedzę. Ale gdybym miała jeszcze przed sobą chamską młodzież ( bo i taka jest), i konieczność przeprowadzenia codziennie określonej lekcji ze zrozumieniem przez tą grupę,  ja odpadam.  Pasjonatów swojej pracy jest wielu, sama taka byłam, ale to należy szanować. Edukacja jest podstawą bytu społeczeństwa, narodu, szanujmy zatem tych, którzy podjęli się tego trudnego zadania. To tyle, a co!