Baja nabyła pieluchomajtki. Dla siebie. Rowerowe. Rowerzyści mówią na to "gacie z pampersem". Chodzi o taką bieliznę rowerową, która pozwoli przebywać długie dystanse bez bólu. Zadka.
Ja nie mogę w pampersach. Raz spróbowałam, potem drugi raz. No, nie pasuje. One przylegające. A ja wolę luz w gaciach. I podwiewanie.
W tym roku coraz częściej jeżdżę dystanse 40 km. I 50 km nierzadko. A i 60 się trafia. Niestety, wszystka moja dolna bielizna ma obrąbki. Nawet ta najmiększa, nawet ta z delikatną bawełnianą koronką. Nawet ta z plastiku, teoretycznie bezszwowa.
I wszystkie!!! ale to wszystkie po 40 km UWIERAJĄ.
Mam sztycę podsiodełkową resorowaną. Mam siodełko żelowe, pół-kanapę, na sprężynach i bałwankach elastomerowych. ( jak miałam wagę blisko 80 kg, to nabyłam całą kanapę, ale teraz wstyd mi było, więc jest tylko pół-kanapa). Ale po 40 km to wszystko nie wystarcza. Odbijają mi się na odchudzonych pośladkach obrąbki od choćby najcieńszych gatek. Miejsce styku wewnętrznej kości biodrowej, mojej doopkowej skóry i siodełka staje się punktem zapalnym. A po 50 km po prostu jest piekąco obtarte. Na kilka dni wyłącza mi siedzenie z użytku rowerowego.
Odbiło mi. Nie lubię stringów. Drobna odmienność natury fizjologicznej i anatomicznej powoduje, ze nie sa wygodne. Mam ich oczywiście kilka. Ale takich, jakby tu powiedzieć?... wizytowych.... randkowych... - co to wiem, że im bardziej stringowate, tym szybciej i gwałtowniej ulegną ... zdjęciu .... zerwaniu .... choćby zębami.
Ale nie lubię mieć/czuć majtek między pośladkami. To chyba wychowanie. To chyba przyzwyczajenie. Nie lubię i już!! FUJ!
Ale mnie bolały pośladki. Coraz częściej, bo częściej te długie dystanse. A ciało wciąż chciało roweru. A Spalaczki Mulionowe wymyśliły nowe gacie za ćwierć muliona. Więc pomyślałam. Więc się przemogłam. Kupiłam różowe. Miękkie. Bawełniane. Z różową kokardką. Stringi .... fuj.... (zresztą do obejrzenia na 231 stronie wątku Mulion_Kaloriowego )
Przejechałam niecałe 30 km. Nic mnie nie pije i nie gryzie w kości. I wciąż mam ciasno miedzy pośladkami. Niewygodnie.
Przejechałam 67 km. Nie ma odgniotków!!!! Nie mam otarć!!! A do ciasnoty między pośladkami idzie przywyknąć.
Piątkowo w upale prawie 30 km, na cito bardzo. Spocona i bez bolenia doopkowego.
VIVAT MOJE STRINGI ROWEROWE!!!!! lovam was!
Ale co jest najgorsze? Najbardziej zawstydzające? ....... To spocenie. Tak. Ten zwykły pot, który normalnie wchłaniamy jest przez bawełniane figi. Teraz mi to spływa po pośladkach, po udach. A że i szorty i spodnie mam plastikowe i bardzo luźne - to chwilami się czuję, jakbym jechała goła. Od koszulki w dół wilgotna od potu i naga. Wiatr z roz_pędu wpada pod portki i owiewa mokrość.
Jesuuuu, ale dzikie uczucie !!!
W każdym razie stringi rowerowe rulezzzzzz!
Za brak odgniotków.
I za nowe, niby_nagie_i_publiczne doznania.
ps vitaliowe
Waga paskowa i poniżej paskowa. I znowu paskowa, a potem sporo poniżej paskowa.
Ale mam Stasia na łikend. Obiadek, a nawet dwa. I kolacyjki, i podwieczorki.
Jak nie robię jedzenia, to nie jem. Jak nie patrzę na zawartość lodówki, to nie jem. Jak nie jestem w kuchni, to nie jem, do cholery!!!!
Ale przez łikend muszę być babcią. I być w kuchni, i robić, i pilnować wnuczkowego wchłaniania. Boję się. Że waga się zrobi powyżej paskowa....
ps dla Wiedźmowatej
Pisałam kiedyś o plakacie reklamowym `dziękujemy za Madonnę, Tadeusz z Rodziną`. Wtedy na Wale Miedzeszyńskim reklama szybko zniknęła, zastapiona rafaello. Ale w czwartek na rogu Górczewskiej i Prymasa zauważyłam opisywane dzieło. Oto one, troche niewyraźne, bo komórką:
