Źle bardzo to znoszę
. Okulary zaraz zaparowane, usta i okolice spocone. Sprzedawca, też w maseczce i za szklaną szybą, słabo słyszy, co ja mówię i vice versa.
Ale ja się nie znam, może to pomoże, więc akceptuje i stosuje się (do sklepu i to takiego za rogiem chodzę raz na kilka dni, nie ma co marudzić).
Ale nie rozumiem, dlaczego jeżdżąc na rowerze prawie pustymi ulicami, mam też to robić w masce
. Tego nie umiem, nie robię, ale tu moja wieloletnia osłona zatok świetnie się sprawdza, bo "razie czego" mogę w sekundę zamienić ją w maseczkę.
Ale w naszym lesie zapominam o tym wszystkim, takie tam są widoki:
Nie ma tu nikogo i TU rozumiem bardzo szeroko. Jeżdżę po 30 km i spotykam np. dwa samochody, jedną uśmiechniętą kobitkę na rowerze i kogoś tam w oddali, malującego płot..
Spotkałam na ich działkach, moich miastowych znajomych, pogadaliśmy "przez płot" np jak to jest pracować zdalnie, nagle ciągle razem na małej przestrzeni z dzieckiem uczącym się on line!!
I tak, wiem i tak jesteśmy szczęściarze..
A bociany już parami siedzą w gniazdach, kosy wciąż śpiewają jak szalone rano i wieczorem, a ja nie mogę dopasować kolorów mojej leśnej chusty, tak, jakbym chciała, więc pruję i dziubię (jak to S. mówi) pruję i dziubię..
.
i po moim nakręceniu 16 km. Kręcę tak przed pracą i po niej (słuchając "Proof Of Life", ulice są zupełnie puste (no może ze trzy samochody, dwóch rowerzystów i dwóch biegaczy), czasami wolno toczący się radiowóz, ignorujący nas. To chyba jeden z wielu bonusów
mieszkania na zadupiu, daleko od Pól Mokotowskich i Bulwarów nad Wisłą...
.
. Ale wiem, pracować zdalnie i mieszkając tylko z S., który tez pracuje zdalnie to ogromny OGROMNY dar od losu. 
o innych sprawach.
, dla wszystkich...
hurra!! hurra!! co za ulga i radość!! i udało mu się wrócić pustymi pociągami, przechodząc przez puste piesze przejście graniczne. I teraz ma kwarantanne, której okazało się jednak, że ja nie muszę mieć. Ale moje korpo (niespecjalnie chętnie) pozwoliło mi pracować zdalnie przez trzy dni. I chyba od poniedziałku znowu będę jeździła/pedałowała do biura co budzi we mnie sprzeczne uczucia: korpo jest wielkie, nawet do łazienki, czy na kawę, czy na spotkanie iść = jakiś tam ruch jest. A w domu (32 m2) tkwię w jednym miejscu i źle mi to robi. Ale w korpo stykam się z innymi (innych jest bardzo mało teraz i wszędzie oczywiście stoją płyny do odkażania i co sobota odkażane jest całe biuro). I dziwię się bardzo, że samo korpo chce spotykać się ze mną, mieszkającą z facetem odbywającym kwaranntannę
i zielone liście wyłażą.. Pięknie bardzo i dziwnie/strasznie trochę..
. Też bez muzyki, facet gadał głupotygłupoyugłupoty, zachęcał do polubień, komentarzy, udostępniania, robił długie przerwy = ja wtedy pajacyki. Ale wytrwałam tą godzinę. Brawoja
. Pierwsza obudzona mucha wygoniona za okno, sypialnia odkurzona (hantle wyciągnięte, pod łóżkiem siedziały jakieś 5 lat)
.
je myć, czesać, dotykać... Teraz mnie to cieszy
. I dużo nowo wyrośniętych przeszkadza mi na treningu
) i opowieść jak tam jest. I zaglądałam w kamerki.
